ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Αυτή θα ΄ναι η τελευταία νύχτα, είπε και πίσω απ΄τα παράθυρα μετεβλήθη ξανά σ΄ένα απ΄εκείνα τα ωραία σκίτσα του Μοντιλιάνι. Πίσω της άναβε αργά η Αθήνα και η λεωφόρος Αχιλλέως που οδηγεί προς τα μυστήρια. Της είπε Στέλλα και η φωνή του έσπασε. Φωνή φτιαγμένη από γυαλί και από έρωτα δεν άντεξε τόση ομορφιά. Έβγαινε απ΄τις σκιές, είχε βρεγμένα τα μαλλιά της. Τα λεπτά χαρακτηριστικά του προσώπου της αποκαλύφθηκαν για πάντα. Το φως εισέβαλε στο μικρό διαμέρισμα και άναψε στους τοίχους τα παλιά γνώρισμα σχέδια. Ιχθύες, μικρούς, λαμπερούς ήλιους, όψεις του κόσμου που ποτέ δεν θα υπάρξουν ξανά. Του είπε πως θα φύγει, πως το΄χει πάρει απόφαση. Θα γυρέψει λέει την τύχη της στις επαρχίες.
Κάπως έτσι η Στέλλα έγινε ανάμνηση και σύμβολο. Τώρα εκείνος παλιώνει μαζί με την Αθήνα, δίχως ελπίδα καμιά. Μετρά τον καιρό με τις εποχές, την γυρεύει στο άδειο φλυτζάνι, την φορά σαν φυλαχτό και υποκύπτει στα τραύματά του. Όταν λέει, επιστρέψει θα είναι καλοκαίρι. Η πόλη θα αναδύεται μέσα απ΄τους καπνούς και τις θερμοκρασίες. Οι νεκροί ποτέ δεν τραγουδούν και εμείς να ποντάρουμε λέει ολόκληρο τον ουρανό που κάποτε μας αναλογούσε. Η Στέλλα κοιμάται πια κάτω απ΄τα αναρίθμητα στρώματα της πόλης. Είναι μονάχα μια φωνή που χάνεται και κερδίζεται μες στους ανέμους. Το ποίημα που πια δεν θα διαβαστεί, μια παλιά εποχή ονείρων και τίποτε.
Τώρα εκείνη και οι νύχτες της ανήκουν πια στην ιστορία. Μαζί με την σκέψη, τον έρωτα και τη φαντασία κοιμήθηκε για πάντα αφήνοντας μια ρωγμή και ατέλειωτα καρέ ενός χαλασμένου φιλμ.
Ο ήρωας συνεχίζει μισός, με μια αμηχανία στο βλέμμα του που μπορεί μεμιάς να τον αφοπλίσει. Γράφει ποιήματα και σκηνοθετεί τον θάνατό του. Κάτω στις καινούριες τάφρους, ανάμεσα σ΄εργάτες και βαριά μηχανήματα ο Αχιλλέας βγάζει επικίνδυνες κραυγές. Και όμως εκείνον πια τίποτε δεν τον τρομάζει. Ίσως καμιά φορά χάνει για λίγο τον εαυτό του. Μα πάντα φταίνε εκείνα τα ωραία, τα απίθανα μάτια της και η έκπληξη που κάποτε φτερούγισε μέσα τους. Εκείνη η νύχτα έμεινε.