Αλμανακ 2015 – Νίκος Χουλιαράς-

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο Νίκος Χουλιαράς φεύγει απ΄τα Γιάννενα για τελευταία φορά. Πρόλαβε να μας διδάξει τους μέσα κόσμους και τις συναφείς τεχνικές της ψευδαισθήσεως. Χάρη σ΄εκείνον αγαπήσαμε την πέτρα, νιώσαμε εκείνο το κρύο που αρρωσταίνει τη ζωή μας, είδαμε πώς μεταφράζεται σήμερα τ΄όνειρο.
Ο Νίκος Χουλιαράς κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα με το μυθιστόρημα Λούσιας. Θ΄ακολουθήσουν και άλλα βιβλία, ενώ αμείωτη παραμένει καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής του συγγραφέα η εξέλιξη των ζωγραφικών του δυνατοτήτων. Τα σχέδιά του, -πλούσια σε τεχνικά υλικά και μέσα-, συνιστούν εξαρχής ένα ενδιαφέρον δείγμα του τρόπου με τον οποίο εκτυλίσσεται το όνειρο. Μεγαλειώδεις αυτοπροσωπογραφίες, ολόκληρες ποικιλίες χαρτιού με χρώμα ή λάδια, ένα σπίτι μες στα μεσημέρια του Ιουλίου, πάντα μετατοπιζόμενο και πάντα ανύπαρκτο. Σε κανέναν κανόνα δεν υπέκυψε ο Νίκος Χουλιαράς. Επέμεινε με άσκηση στο έργο του, πλούτισε τη μουσική και τους καμβάδες με γραμμές, με χρώματα, με φως και κίνηση και γραμμή. Ακριβώς όπως λέγεται για το έργο του Χανς Χόφμαν που πάντα φιλοδοξούσε την Τρίτη διάσταση. Ο Νίκος Χουλιαράς λοιπόν την εντοπίζει στη μεγάλη μας μοναξιά, φυλάσσει με τα μολύβια του σκηνές μιας αστικής μυθολογίας που εξαντλήθηκε πια και πάει. Οι ελεύθερες γραμμές του, είτε πρόκειται για σώματα είτε αφορούν το φως, παραμένουν πάντα σε κίνηση. Άλλοτε με μαύρα, γυαλιά ηλίου, καλός ποιμήν και αναβάτης τρυφερός της μέρας. Διαχρονικά διακριτικός με κάτι στίχους συγκλονιστικούς να περνάει μέσα απ΄τα πλήθη. Το vinavil στα χαρτόνια, οι κονκάρδες της οδού Μητσαίων, οι περσίδες που πετούν ελεύθερα στο χώρο, ο Νίκος Χουλιαράς ως άλλος Ερμής, με δεμένα τα μάτια να λαμβάνει μέρος στις σκηνές του καθημερινού βίου.
Ο Ν. Χ. κατέληξε στις 20/7/2-15. Ανήκει στις αξόδευτες μέρες μας. Δεν θα τον εντάξουμε σε καμιά ανθολογία, αφού ακόμη οι πέτρες του παραμένουν γνήσιες μορφές μιας στιγμής μεγαλείου που επαναλαμβάνεται. Τίμιος, μοναχικός, ένα φτερό σαν ερημιά, στους κόλπους μιας πατρίδας γεμάτη ζάρες και μυστικά, με θάλασσες πολλές και βράχια με σκοτεινά περάσματα. Ο Νίκος Χουλιάρες πρώτος μες στα μπουλούκια των πωγωνιανών, τώρα πια δίχως ήχο και τίποτε με τις αποσκευές του ΄74, του ΄78, το σπίτι του εχθρού και τις μέσα βροχές. Ο Ν. Χ. πέθανε στις 20 Ιουλίου του έτους που αποχαιρετούμε. Τα 24Γράμματα τον τιμούν, ξεχασμένα, εξοχικά λόγια θυμούνται, απόφωνα απ΄τις επάλξεις των πόλεων που ακόμη τις κατοικεί.