για τον Γιάννη Καλαμίτση

24grammata.com/σχόλια

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ
Τον θυμάμαι, αργή, βαθιά φωνή τις πολύ πρωινές ώρες. Καμιά φορά έπιανε παράξενες συχνότητες και μιλούσε μόνον λίγο. Τα σχόλιά του ήταν ένας αυτοσχέδιος στίχος των πέντε και τριάντα. Πάντα προ μεσημβρίας. Ύστερα η κίνηση των δρόμων, τα μηνύματα των ακροατών. Κάτι σύντομες καλημέρες από τον Έβρο, την Σάμο, την Κόρινθο και το Τορόντο. Και ύστερα πάλι ησυχία. Ξαφνικοί σφυγμοί, ως να σηκωθεί ο ήλιος.
Τότε ο εκφωνητής φανταζόμαστε πως αργά, με το ψηλό του κουφάρι εξέρχεται στην πόλη. Σίγουρα κανείς δεν κατάλαβε πως είσαι ιερουργός, όπως οι ήρωες, οι φιλόσοφοι και οι ποιητές. Τέτοια πράγματα λησμονιούνται γρήγορα και οι καιροί μας είναι πολύ, τόσο πολύ διστακτικοί στις ιδιότητες και την αποδοχή. Έτσι κανείς δεν κατάλαβε πως εκείνο το κορίτσι τ΄όνομάζουν Άννα. Τ΄όνομά της είναι και θα γίνει τραγούδι. Και ακόμη έρχεται να σε συναντήσει, βαθιά μες στην πόλη και τον ύπνο σου. Τώρα γνωρίζουμε.
Ο Γιάννης Καλαμίτσης έφυγε πριν από λίγο καιρό. Έγραψαν, στ΄αλήθεια υπάρχει κόσμος για τον οποίο αυτή η απώλεια στοίχισε αληθινά. Όπως ο πατέρας που ανήκει ήδη σ΄εκείνους που χάνουν τους δικούς του και ο τσαμπουκάς αρχίζει να σπάζει από μέσα. Ο Γιάννης Καλαμίτσης στενοχώρησε τέτοιους ανθρώπους, παιδιά απ΄την επαρχία που προσπαθούν πολύ και δείχνουν ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο εννοείται ο εκφωνητής.
Αυτή η τέχνη θέλει υπονοούμενα, θέλει σφυγμό και αντοχή. Ο εκφωνητής είναι από στάχυ, ο εκφωνητής κάποτε αγάπησε την Άννα. Δεν πρόκειται για κάποιο συναρπαστικό κορίτσι. Την Άννα μπορείς να την βρεις μονάχα στα ραδιοκύματα και ίσως, σπάνια, μα ίσως στο τυχαίο, πρωινό χιλιόμετρο ενός δρόμου επαρχιακού.
Όσοι λοιπόν γνωρίσαμε μονάχα λίγο τον Γιάννη Καλαμίτση από τη συρτή, αντρική φωνή του μπορούμε να λυπηθούμε. Επειδή ποτέ δεν γνωρίσαμε τους στίχους του και αν τους τραγουδήσαμε, δεν φανταστήκαμε. Πως μίλησε για πράγματα πολύ δικά μας, πράγματα κοινά, όπως ο ουρανός και τ΄αποσπάσματα του έρωτα. Η φωνή του είναι  από σημαία και λαϊκό πανηγύρι. Όταν λογίζεται η σημαία ως στοιχείο ήθους και στάσης και όταν στο πανηγύρι λάμπει ολόκληρος ο παλμός και η θέρμη των ανθρώπων κάποιας γης.
Κάποιοι είπαν πως ξεχώρισαν τη φωνή του μες στο πλήθος. Όλοι συμφώνησαν καθώς συμβαίνει για όσους δεν θ΄αφήσουμε ποτέ. Τον Γιάννη Καλαμίτση, την Βίκυ Μοσχολιού της Αλεξάνδρειας, τον ποιητή Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Χατζιδάκι, τον Σκαλκώτα στα πιανιστικά του κρεσέντο που άξιζε κανείς από νωρίς να έχει γνωρίσει. Τη διακεκριμένη και διακριτική  αθωότητα  του Γιάννη Καλαμίτση μας τη διδάσκουν οι πιο επίμονοι απ΄τους ανθρώπους, σημειώνει ο Παζολίνι, καθισμένος στους λόφους της Ρώμης, ανάμεσα σε παράγκες και εφιαλτικά νερά.
Αν η φωνή του είχε χρώμα, αν εκείνο που συγκράτησε και αποδέσμευσε για πάντα μπορούσε να προσεγγιστεί όπως οι αυτόματες φωτογραφιές των εραστών, τότε θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί τα χρώματα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι από καθαρό, κόκκινο χρώμα, ένας τόνος σπάνιος που εντοπίζεται αραιά, ανάμεσα στα πρόσωπα.
Τα μέσα της επικοινωνίας εξελίσσονται. Οι ραδιοδέκτες τοποθετούνται στις αποθήκες  και απομένει τώρα στις συχνότητες και τα υπέργεια μέσα να εδραιώσουν την αποδοτικότητά τους. Έχουμε ήδη εισέλθει στη νέα εποχή και εδώ τίποτε περισσότερο από την εικόνα πια. Εκείνη η προκλητική ιδιοφυία, ο Έζρα Πάουντ σημείωνε πως ο λόγος θα πεθάνει ολοκληρωτικά πριν τη νέα χιλιετηρίδα. Όταν η τελευταία λέξη θυσιαστεί ολοκληρωτικά στο βωμό της αναπαράστασης, τότε θ΄απομείνουν μόνον οι φωνές. Ο Γιάννης Καλαμίτσης ανήκει στους τόνους και τα πνεύματα, ανήκει στην εποχή του και την δανείζει. Στα τραγούδια και τους μονολόγους, τις χειρηλασίες και τις αποκαλύψεις σώζεται η φωνή του Γιάννη Καλαμίτση. Φωνή, σαν τ΄αχνό, παραθαλάσσιο κλαρί της Ελιάς.
Για την Άννα, το καθημερινό, εκείνο κορίτσι όλων των οδών, αξίζει να θυμάται κανείς τον Γιάννη Καλαμίτση. Και ακόμη όταν το βλέμμα μας χάνεται στα υποστατικά της Θήβας και στον κάμπο, μπορούν μερικοί στίχοι του να μας παρηγορήσουν. Μπορούν να σταθούν η αφορμή για μια σπουδαία συγκίνηση, για κάτι που επιτέλους ζει και αναδεικνύει την εσωτερική μας ζωή. Για την Άννα λοιπόν, αξίζει κανείς να κρατήσει στη μνήμη του την εκκωφαντική αξιοπρέπεια του Γιάννη Καλαμίτση.
Ετούτο το κείμενο γράφεται μερικούς μήνες έπειτα από την απώλεια του θεατρικού συγγραφέα, ραδιοφωνικού παραγωγού και στιχουργού Γιάννη Καλαμίτση. Έξω από τις φωνές και την επικαιρότητα τιμά κανείς τις αξίες. Μες στα εικονοστάσια των εθνικών οδών, το φως πάντα. Το πιο θερμό και ανθρώπινο.