Γύρισα στην Πατρίδα και δε το μετανοιώνω

γράφει ο Νίκος Ρουσάκης*

Γεννήθηκα πριν 38 χρόνια σε ένα προάστιο της Νέας Υόρκης. Οι γονείς μου ήταν Έλληνες μετανάστες από την γενιά εκείνη που έφυγε προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Μπορεί να πει κανείς πως ζούσαμε το «Αμερικάνικο όνειρο», είχαμε σπίτι, αυτοκίνητο, και μια καλή ποιότητα ζωής, που δεν ήρθε όμως καθόλου εύκολα και μόνο με χρόνια πολύ σκληρής δουλειάς των γονιών μου. Ο πατέρας μου πάντα μιλούσε σε εμένα και την αδελφή μου για την Ελλάδα και πως κάποτε θα πραγματοποιούσε το όνειρο της επιστροφής στην Πατρίδα. Βλέπετε, όλοι οι Έλληνες φεύγανε με την προοπτική της επιστροφής αλλά ελάχιστη το κατάφερναν.

Τελικά, το 1986 ήρθαμε στην Αθήνα. Ήμουν 13 χρονών και ένιωσα αυτό που λένε πολιτιστικό σοκ. Βρισκόμουνα σε μια ξένη χώρα. Μιλούσα ελάχιστα Ελληνικά και καταλάβαινα ακόμα λιγότερα. Η Ελλάδα την δεκαετία του ’80 ήταν 40 χρόνια πίσω από την Αμερική. Η τηλεόραση είχε μόνο 2 κανάλια (όπως και το ραδιόφωνο μόνο 2 σταθμούς), ενώ στην Αμερική είχαμε 40 κανάλια και αμέτρητους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Δεν υπήρχαν τα αγαπημένα μου φαστφουντάδικα. Δεν υπήρχαν τα τεράστια εμπορικά κέντρα, που είχαμε συνηθίσει να ψωνίζουμε και τα λίγα σουπερμάρκετ που υπήρχαν διάσπαρτα στην Αθήνα δεν είχαν τις τροφές που είχα συνηθίσει. Πολύ γρήγορα πεθύμησα τη ζωή μου στην Νέα Υόρκη και ήθελα να επιστρέψω.

Μετά από κάποιους μήνες, ένα βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ, άρχισα να συγκρίνω τα παραπάνω πράγματα και γρήγορα κατάλαβα πόσο ανούσια ήταν αυτά που μου λείπανε. Η ζωή μου ήταν πολύ καλύτερη με την λίγη τηλεόραση που υπήρχε τότε, και αφιέρωνα πολύ περισσότερες ώρες στο διάβασμα και στην άθληση. Έτρωγα πολύ καλύτερο και πιο ποιοτικό φαγητό, αφού ήταν λίγα τα ταχυφαγεία. Οι τροφές που λείπανε από τα σουπερμάρκετ ήταν κάτι πατατάκια και σοκολάτες, άχρηστες τροφές δηλαδή. Αντί για ένα απόγευμα βόλτα σε εμπορικό κέντρο, απολαμβάναμε με την οικογένειά μου μια βόλτα στη θάλασσα ή σε διάφορα σημεία της Αθήνας, αρχαιολογικής σημασίας. Κατάλαβα ότι η ζωή μου ποιοτικά είχε αναβαθμιστεί σημαντικά και ότι η Ελλάδα τότε μου προσέφερα πολλά παραπάνω απ’ό,τι είχα πριν. Ήρθε το πρώτο καλοκαίρι σαν μόνιμος κάτοικος πια και αρχίζαμε να γνωρίζουμε τις ακτές και παραλίες που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στο κόσμο. Γνώρισα και αγάπησα το χωριό μου στον Ταύγετο, και ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τι σημαίνει να έχει κανείς «ρίζες».

Χαίρομαι που πρόλαβα και έζησα την απλότητα και ποιότητα της ζωής στην Ελλάδα τότε. Δυστυχώς εδώ και μερικά χρόνια η Ελλάδα χάνει αυτή την αθωότητα, που προσέφερε παλιότερα και η σημερινή ζωή με το άγχος, τα δάνεια, και την εγκληματικότητα μου θυμίζει όλο και περισσότερο τη ζωή μας, τότε, στην Νέα Υόρκη.

*Ο Νίκος Ρουσάκης γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ και ζει από το 1986 στην Αθήνα.Είναι κτηματομεσίτης και ασφαλιστικός σύμβουλος, ιδιοκτήτης του Μεσιτικού Γραφείου ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ που βρίσκεται στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, Αττικής.