Η λειτουργία της φύσης στη δραματουργία του Luigi Pirandello: Συμβολισμοί και έννοιες, 2016 – Εκδόσεις Soap (ISBN:978-618-80852-8-2), Ελένη Γεωργίου

Η καταγωγή και οι μνήμες του Pirandello διατηρούν στο σύνολο της γραφής του ένα άρρηκτο δέσιμο με οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φύση. Οι άψογες περιγραφές των τοπίων και των φυσικών φαινομένων, είναι αντίστοιχης περιγραφικής δεινότητας με εκείνην που χρησιμοποιεί στα διηγήματα από τα οποία προέρχονται τα έργα του. Το συνολικό έργο του συγγραφέα μοιάζει με πικρό σχόλιο για την εξέλιξη της ζωής που δομείται πάνω σε κοινωνικά στερεότυπα αποξενωμένα από τη φυσικότητα του ενστίκτου ή την αρμονία της φύσης. Από τον πυρωμένο πιραντελλικό κόσμο, βγαίνει στην επιφάνεια ένα πλήθος προσώπων καταφαγωμένων από την αγωνία της ύπαρξης και απελπισμένων από την αδυναμία να παραδοθούν στη ζωή, που λυγίζοντας αναπολούν την ατελεύτητη αρμονία της φύσης. Αν και οι πρώτες μονόπρακτες κωμωδίες σε σικελική διάλεκτο φέρουν ζωντανή την αίσθηση της σικελικής γης, στην όψιμη θεατρική γραφή του και κυρίως στο θέατρο των μύθων, η φύση λειτουργεί πολυσήμαντα και πολυεπίπεδα. Διαπιστώνουμε, όμως, ότι στο μυαλό του συγγραφέα από την αρχή της θεατρικής συγγραφικής του πορείας (πολύ περισσότερο δε στο συνολικό συγγραφικό έργο του) κυριαρχούσε η ιδέα της αέναης δύναμης της φύσης, που αποκορυφώνεται και λειτουργεί καταλυτικά στο ημιτελές κύκνειο άσμα του, τους Γίγαντες του βουνού.