Η ΤΟΥΤΣΙ ΚΑΠΟΤΕ. Δυο αφορμές του Σίντνεϊ Πόλλακ.

Η ΤΟΥΤΣΙ ΚΑΠΟΤΕ
Δυο αφορμές του Σίντνεϊ Πόλλακ.

Απόστολος θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Συναντήθηκαν έπειτα από δεκαετίες. Εκείνη μοίραζε φυλλάδια των ακτιβιστικών οργανώσεων. Μικρές ιστορίες αμερικανικού ηρωισμού. Σίγουρα ποτέ και κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί πως εκείνη υπήρξε λιγότερο αυθεντική. Όταν το τέλειο, αμερικανικό όνειρο διαλύεται εκείνη τον αποχαιρετά μ΄ένα λυπημένο βλέμμα. Αυτός στη συγκλονιστικότερη ακμή του, μια ευκαιρία που απομακρύνεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, μετρώντας όλες εκείνες τις θρυλικές λεωφόρους που το κορίτσι και το αγόρι, ώριμοι πια απευθύνουν κάτι πιο στοργικό από χαιρετισμό, κάτι λιγότερο από επιθυμία, ο καθένας με το φορτίο του, αδύναμοι, με χαμένη εκείνη την εξωφρενική ελπίδα. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό χωρίζουν για πάντα. Εκείνη τρυφερή όσο ποτέ, σε μια στιγμή αδυναμίας που δεν θα επαναληφθεί ποτέ, καθώς ο κύριος Πόλλακ απομακρύνει την κάμερα και το κορίτσι χάνεται στο πλήθος. Ίσως το χέρι της μονάχα, καθώς μοιράζει φωνάζοντας μπροσούρες για τη ρύπανση των ακτών μιας υπόθεσης μακρινής, όπως η Νέα Αγγλία.
Ο κύριος Πόλλακ ξανά σ΄ένα απ΄τ΄ ακριβά εστιατόρια της πόλης. Καθισμένος σε μια αμήχανη αγκαλιά μ΄εκείνο το εξωφρενικό κορίτσι την Τούτσι που δεν χαρίζεται σε ιατρούς, σημαίες, διαψεύσεις, σύμβολα παλιών, καλών καιρών που θα ΄λεγε και η Κατερίνα. Η Τούτσι είναι αποφασισμένη να πετύχει. Κάθε βράδυ περιποιείται τα ρούχα, χάνει το κουράγιο της, επειδή κατά βάθος η Τούτσι είναι αγόρι. Ένας απελπισμένος, ταλαντούχος ηθοποιός που ακυρώνει το αμερικάνικο όνειρο με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Ο κύριος Πόλλακ χρησιμοποιεί ως φόντο του ολόκληρη την Αμερική, στην πιο αντιπροσωπευτική της εκδοχή. Εκεί στο μεγάλο χωνευτήρι του δυτικού πολιτισμού, στην αυγή του νέου αιώνα, οι έρωτες και τα όνειρα εξαντλούνται σε ταχύτητες και υπερβολές. Η Τούτσι του Σϊντνει Πόλλακ, υπήρξε σίγουρα το πιο γνήσιο αρσενικό της Αμερικής που γελά θηλυκά, όλο ειρωνεία ξαπλωμένη στις θάλασσες. Όμως η αναφορά σ΄αυτόν δεν καθίσταται πρωταρχική σκοπιμότητα. Εκείνο που έχει απόψε σημασία, είναι η ατμσφαιρα της Αμερικής, ασπρόμαυρης στο απέραντι φιλί του τέλους. Ρεαλισμός, παράξενοι κώδικες, γρήγορη ζωή σε σπίτια αποθήκες, με διακριτικά ντέξιον και ατέλειωτα ράφια με ποτά στα πάρτι της 7ης λεωφόρου. Τέλως πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως η Αμερική που γνωρίσαμε χάνεται σήμερα μαζί με τις άλλες εποχές που εκτελούνται ενώπιον μας.
Τελευταία σκηνή. Η Τούτσι με σπασμένο πρόσωπο, στην κάθοδο της σκάλας, ομολογώντας το φύλο και την αδυναμία της. Πίσω της κομμάτια της Αμερικής και το κορίτσι που χρόνια κρατούσε το φουστάνι μιας θεάς.