Οι εκδόσεις 24γράμματα γνωστοποιούν την προσφορά τους για όλους όσοι έχουν δηλώσει ότι “ακολουθούν” ή “τους αρέσει” η σελίδα 24γραμματα https://www.facebook.com/24grammata/
Διαλέξτε, τουλάχιστον, τρία (3) βιβλία από το σάιτ των εκδόσεων www.24grammata.com και θα έχετε έκπτωση -50% ( + δωρεάν έξοδα αποστολής και αντικαταβολής για όλη την επικράτεια). Η προσφορά περιλαμβάνει όλα τα βιβλία των εκδόσεων μας (μελέτες, λογοτεχνία, εκπαίδευση), όπως παρουσιάζονται στο eshop www.24grammata.com (γράψτε στις παρατηρήσεις “προσφορά 21”, ανεξάρτητα το πόσο που αναγράφεται, εσείς θα χρεωθείτε το ήμισυ)
Για αποστολή στο εξωτερικό δεν ισχύει η έκπτωση αλλά αποστέλλονται με δωρεάν έξοδα αποστολής σε όλο τον πλανήτη
Η παραγγελία μπορεί να γίνει
α. μέσω του eshop (γράψτε στις παρατηρήσεις “προσφορά 21”, ανεξάρτητα το πόσο που αναγράφεται, εσείς θα χρεωθείτε το ήμισυ
καθώς και τηλεφωνικά στο 210 612 70 74 / αντικαταβολή
ΔΩΡΕΑΝ έξοδα αποστολής σε όλη την επικράτεια (ανεξάρτητα από το ποσό παραγγελίας) ISBN: 978-618-5423-261 Σελίδες: 58
«ΚΗΠΟΙ»
ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΓΑΒΡΙΛΑΚΗ
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΤΡΙΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019
Στην Ειρήνη
Το πρόσωπό σου είναι ένας κήπος
μικρός και οικείος
που τον μεγαλύνει η αγάπη
Ζωή Καρέλλη
Ο Mario Vargas Llosa είπε στο College de France ότι η ανάγνωση παραμένει το σπουδαιότερο γεγονός στη ζωή του. Κάθε νέο λοιπόν βιβλίο είναι καρδιοχτύπι, στιγμή ευτυχίας, ένα λοξό κοίταγμα στον αναγνώστη, αυτόν τον μεγάλο άγνωστο και ανώνυμο που αντιμάχεται μαζί με τον συγγραφέα που έχει στα χέρια του όχι μόνο τη φθορά του χρόνου, αλλά την πολύ πιο διαπεραστική φθορά της λήθης. Όμως, ο συγγραφέας είναι εκεί για να θυμίζει σε αυτόν τον θαρραλέο εντέλει αναγνώστη τη ζωή ή και το αρνητικό της καταχωνιασμένης φωτογραφίας μιας ζωής πολυέξοδης, εύθραυστης, ανακόλουθης, αντιφατικής, ανερμήνευτης… Γιατί η γραφή είναι πριν απ΄ όλα, μια πράξη ζωής, αναφέρει ο συγγραφέας Νίκος Χρυσός. «Γιατί το υλικό», μου έγραψε η Ειρήνη στην αφιέρωση του βιβλίου της ‘Από το υλικό που φτιάχνονται οι κούκλες’ είναι το ίδιο. Γιατί τραγουδάμε τους δικούς μας».
Ο λόγος της αποψινής μας συνάθροισης είναι η παρουσίαση του τελευταίας ποιητικής συλλογής της πολυφίλητης Ειρήνης Γαβριλάκη με τίτλο: «ΚΗΠΟΙ», στις εκδόσεις 24γράμματα. Τη νέα αυτή δουλειά της Ειρήνης ως μία ακόμα αναγνώστρια θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω με δύο πρώτες αντιδράσεις ακατέργαστες, ωμές που σας τις μεταφέρω πάραυτα: διαβάζοντας τους ΚΗΠΟΥΣ δεν ένοιωσα μόνη, αλλά με την ανάσα της στο σβέρκο μου και τη διαπεραστική ματιά της «…αγγίζοντας για να σε πιάσω/τη μοναδική μορφή του βλέμματος μας/επάνω μου κρατώ το πρόσωπό σου/πάντα εκεί που βρίσκεσαι/το άγγιγμα της αγάπης μου στα μάτια σου κοιτάζει» (Χ. Πίντερ, «Ποίημα») και η δεύτερη: δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τον τρόπο που η Ειρήνη σκέφτεται την ποίηση από τον τρόπο με τον οποίο ζει. Οι ΘΕΟΙ ΕΥΛΟΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ: του έδωσαν το προνόμιο αφενός να βλέπει και να ακούει σε απόλυτη όσμωση τον Κόσμο που τον περιβάλλει και αφετέρου να είναι εκείνος, που συνδέει, με τον χαρισματικό του λόγο, τον άνθρωπο με τον Κόσμον αυτό» (Ι. Κωνσταντουλάκη-Χάντζου, Εισαγωγή στο βιβλίο του Philippe Jaccottet «To Τετράδιο της Χλόης»).
Οι ΚΗΠΟΙ της Ειρήνης με παρέσυραν, γιατί άραγε ο πληθυντικός αν δεν ήταν να χωρέσει κι αυτούς που εμείς ονειρευτήκαμε(;). Ήταν νύχτα που πρωτοδιάβασα τα ποιήματά της, κι έτσι τα καταχώρισα ως μία νυχτερινή περιπλάνηση σε τοπία του χαρτιού που αίφνης γίνηκαν χώροι – φορείς βιωμάτων – χώροι ιδιωτικοί, με το προσωνύμιο ΚΗΠΟΙ, γεμάτοι συμβολισμούς, χώροι που έδωσαν στη ζωή (μου) μία άλλη διάσταση, καθώς την συμπαρέσυραν μέσα σε αυτή τη δίνη – γνώρισμα – χάρισμα – ευλογία – των ποιητικών θραυσμάτων που όλα συνωθούνται ενώ παράλληλα αδειοδοτούν κατά περίπτωση αντικρουόμενες δυνάμεις, έλξη και άπωση, συμπύκνωση και διασπορά, ουτοπία και ανορθολογισμό, εξωραϊσμό και αυτοκαταστροφή, θηλυκό και αρσενικό, για να δημιουργήσουν ένα άλλο, παρθένο τοπίο που ο κάθε αναγνώστης – εγώ σε αυτήν την περίπτωση – θα τοποθετήσει το δικό του στίγμα. Και θυμήθηκα τον Μάρκο Μέσκο που γράφει στη «Συνηγορία Ποιήσεως»: «ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ εκτίθεται γυμνό, ολάκερο απροστάτευτο στη συμπάθεια, στον χλευασμό και την ασέλγεια και την κατανόηση ή μη».
Με νοσταλγική απόδραση στο παρελθόν η Ειρήνη αναζητά (;) την εξακτίνωση στο μέλλον(;): «Κήπος Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, κήπος με τις μαργαρίτες φόντο σε μια φωτογραφία της μάνας και του πατέρα μου, και του Παράσχου το μέλημα για τα λουλούδια. Αλλά και παρακάτω «Θέλεις να σου μάθω να ζωγραφίζεις κήπους;… Έχεις τα χρώματα; Τώρα προσπάθησε να θυμηθείς. Να νοσταλγήσεις… «Μαύρο της γης, κόκκινο του δρόμου και του αίματος, πράσινο των λιμνών και των ταξιδιών, κίτρινο των αστεριών …λευκό της μάνας, μπλε της απουσίας». Αναπόδραστα μου ήρθε στο νου ο Ελύτης: «Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου Την ελπίδα ως τα δάκρυα Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση» (Άξιον εστί) ή αλλιώς οι εκδοχές των χρωμάτων, με το λευκό του Έρωτα, το μαύρο, το χώμα της αβύσσου…
Κάθε νέα ποιητική συλλογή είναι κι ένα πείραμα-πείραγμα «Λέξεων ταραγμένων» που είναι φανερό πως το/τις απασχολούν οι τρόποι με τους οποίους γράφεται η Ιστορία, η αξία των μικρών προσωπικών ιστοριών, η ιστορία τόπων και στην περίπτωσή μας Κήπων: «Πάμε. Θα σου δείξω τον κήπο μου. Μάλλον θα σου διηγηθώ τον κήπο μου, γιατί συνέβησαν ασθένειες και τα φυτά φυλλοροούν. Θα παραστήσω τον κήπο μου, λοιπόν για σένα. Και θα τον κρεμάσω ψηλά, ως έμμεση υπόδειξη». Δεν μας χαρίζονται οι ΚΗΠΟΙ της Ειρήνης, η συλλογή της δεν είναι μία πράξη καλοσύνης, αλλά μια πράξη συνειδητότητας του ίσκιου, του φύλακα, του περιβόλου. «Μυρωδιές σε κλειστά μπουκαλάκια είναι, σαν σε μηνύματα». Οι ΚΗΠΟΙ της είναι ασώματοι, περίκλειστοι - με όριο τον ουρανό (το φεγγάρι και το λιοπύρι), βρίσκονται εκεί που «όλα τα πουλιά μαζί που το πέσιμο της οπώρας τα σκόρπισε» (Δ. Παπαδίτσας) και τι άλλο τάχατες; «Όταν έχει φεγγάρι, στο στεγνό χώμα σχηματίζονται δρόμοι του φεγγαριού». Κι όμως αυτοί οι δρόμοι του φεγγαριού είναι η ώρα που η σκέψη μου ανθίζει και το τοπίο μετατρέπεται σε ανοικτή θάλασσα ενδεχομένων και προθέσεων» «οι βόλτες σταματούν στους φράκτες» της είχε πει ένας φίλος, τα όρια της Ειρήνης (;). Η Ειρήνη μας αφήνει να μπούμε στους ΚΗΠΟΥΣ της σαν μία ανάγκη να κλείσει μέσα στις γραμμές τους την ψυχή μας, την αγωνία της για τον τραυματισμό ή της «γαίας ατίμωσις» ή των κουρνιαχτών οι ματαιώσεις (για τα παριζιάνικα περιστέρια πρόκειται) από τα μπηγμένα θραύσματα γυαλιών στο πάνω μέρος πέτρινων περιβόλων κι αν και ο χρόνος στενεύει, η ποιήτρια «περιμένει τον χρησμό» «η φύση υπαινίσσεται μιαν ιστορία για τα μάτια μόνον;» «Μέσα της, άρχισε ένα παραμύθι για να βοηθήσει τον χρόνο να βρει το δρόμο του μέχρι το πρώτο φως». Εach morning a vision came to me. Gradually I understood that these were naked glimpses of my soul. I called them Nudes. (Anne Carson, The Glass Essay) («Κάθε πρωί ένα όραμα ερχόταν σε μένα. Σταδιακά κατάλαβα ότι αυτά ήταν γυμνές αναλαμπές της ψυχής μου. Τις αποκάλεσα Γυμνά») ή και μέχρι να έρθει το ξημέρωμα που «ο κήπος σιωπά πάλι, σαν φοβισμένος από τα βήματα των περαστικών και τα ανυποψίαστα παιδιά». «Όλοι δικαιούνται το πρωί – Σε μερικούς αξίζει η Νύχτα – Για λίγους μόνον εκλεκτούς – Λάμπει το Σέλας την Αυγή (Ε. Ντίκινσον, «Ποιήματα», 1577).
Οι διαδρομές στους ΚΗΠΟΥΣ της Ειρήνης έχουν κινδύνους και αναποδιές, παίζουν με την ιερότητα της απομόνωσης, σαν το μάτι του εικαστικού (το μάτι της ζωής) που προσηλώνεται σε μία λεπτομέρεια, σε μία γωνία, σε ένα σύμπλεγμα από καμπύλες και τετράγωνα, ειδικά αυτοί οι κήποι στο τέλος του κόσμου, κήποι λατρευτικοί με χρυσά φρούτα, κήποι που αποκαλύπτουν αναπάντεχα τοπία μέσα από το χάσμα της γης, κήποι επίκλησης, ευφορικότητας, κήποι που συνδέουν την οπτική με την απτική αίσθηση, κήποι που επιτρέπουν την εισροή αισθητηριακών «Κλείσε τα μάτια και άκου τα πουλιά» και συναισθηματικών ποιοτήτων «κήποι των εκλογικευμένων φόβων, των τραυματικών παραμυθιών, των μισοτελειωμένων τραγουδιών του καλοκαιριού, της απαγορευμένης εισόδου, της ποιητικής αδείας», «κήπος – λαβύρινθος, στενόχωρος, στενός» γράφει η Ειρήνη, κήποι – μήτρες που υπερπηδούν την ονειρική διάθεση και δουλεύουν πάνω στο υπαρξιακό: «Έκλεισα τα μάτια. Τότε το τοπίο γέμισε τέρατα και τρομαγμένες αφηγήσεις», ποιητικές συνθέσεις που δουλεύουν πάνω στο πριν: «Πριν, είχα στο νου μου ανοικτές, καθησυχαστικές εκτάσεις με στάχυα – θάλασσες κίτρινες που ταξιδεύουν ένα ατέλειωτο νανούρισμα ως την άκρη του ορίζοντα», αλλά και στο μετά: «Μετά με έμαθες να μου αρέσουν οι κλειστοί κήποι των κάκτων, γιατί δεν προσκαλούν και σου μαθαίνουν την αναμονή, μέχρι να ανθίσουν υπέροχα για μια μέρα». Οι κάκτοι: «σταγόνα σταγόνα έπλασες/με τη σοφία του Ρυθμού/τις ίνες και τα αγκάθια σου./Ασκήθηκες στην Υπομονή/κι έχτισες από τη Φτώχεια Αντοχή./Και την κατάλληλη στιγμή/καθρέφτισες τον Ήλιο… (Γιάννης Σιγάλας, «Το Άνθος του Κάκτου») και πάλι η Ειρήνη: «Τα λουλούδια του κάκτου αντέχουν το φως μόνο μια μέρα. Ίσως να φοβούνται τόσα συγκεκριμένα σχήματα γύρω τους. Κάκτους, όμως, επιμένω να φυτέψω στον κήπο μου. Δεν θα κουραστώ να περιμένω ώσπου ν΄ανθίσουν».
Όμως, οι ΚΗΠΟΙ της Ειρήνης μου φέρνουν στο νου κι έναν άλλο σπουδαίο ποιητή τον Εγγονόπουλο που ίσως «…από μεθαύριο, κι αντιμεθαύριο, ίσαμε την ώρα που θε ν΄αρχινίση η Γης να κυλάη άδεια, κι άχρηστη, και νεκρή, το στερέωμα», σαν το ζητούμενο να είναι η προετοιμασία του αναγνώστη για μία άλλη προοπτική αυτή που ξεπερνάει τα τοπόσημα, αυτή που δεν προσδοκά το δικό της κήπο, γιατί απλώς ως ποιητική αντίληψη δεν υφίσταται παρά μόνο ως βιβλική παραδοχή. «Οι κήποι που περιγράφω, μας λέει η Ειρήνη, δεν υπάρχουν. Υπάρχει ένας μόνον, ο αρχικός κήπος που με φιλοξενούσε μικρή, όταν τα όρια των κήπων συγχέονταν με τα όρια των παιχνιδιών… Αόρατος κήπος και διαφεύγων. Της εποχής της αθωότητας». Οι κήποι της Ειρήνης συνιστούν μια φιλολογική περιήγηση στις επιστρώσεις του ελληνικού πολιτισμού, μυθολογική αδεία άραγε; «…κήποι της φαντασίας που εξέπεσε στη χειροτεχνία, κήποι χάρτινων λουλουδιών, χορεύω για μιαν πραγματική βροχή και σας προσκαλώ. Με φωνάζουν Δανάη» και αλλού: «Ο κήπος μου τη νύχτα μεταμορφώνεται σε θέατρο δραμάτων: σαρκοβόρα φυτά, δηλητηριώδεις οσμές, έντομα και νυχτόβια πουλιά-κυνηγοί. Και δαιμονικά όντα που κάποιοι τα λένε νεράιδες. Και ήχοι της γης», εάν τελικά ο στόχος της δεν είναι η απομύθευση, ως μια νέα δυνατότητα που προσφέρεται στο σύγχρονο άνθρωπο. Αλλά και ο σαρκασμός που παρομοιάζεται σαν «αυτόν τον κήπο που εκπαιδεύει τους περαστικούς στις τυχαίες πτώσεις», σκληρός και με ειρωνική οξύτητα συνάμα: «Θα τακτοποιήσω τον κήπο μου: εδώ θα βάλω μυριστικά, εκεί βότανα, πιο πέρα φυτά τροπικά. Και θα εύχομαι ανάμεσά τους ν΄ αντέξουν πολύχρωμα κι ανθεκτικά ζιζάνια, ασύνταχτα».
Η Ειρήνη δεν αρκείται σε όλα τα παραπάνω, αγαπάει τους Κήπους το χειμώνα, τις αρέσουν την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, και σαν εικαστικός φτιάχνει τους πίνακές της με υλικά σαρκικότητας: με τα πουλιά να μεταναστεύουν μέσα της και να την υποχρεώνουν να κρατηθεί ζωντανή το χειμώνα, με την αποκοτιά των δέντρων και των φυτών και μιαν επίμονη άγνοια κινδύνου την άνοιξη, με τα φιλόξενα τζιτζίκια που προσφέρονται στις πεταλούδες-ψυχές και που μετατρέπουν το νερό της ξαφνικής βροχούλας σε μυρωδιά του χώματος το καλοκαίρι, με τις εκδοχές του κόκκινου σε ορισμένα είδη φύλλων το φθινόπωρο. Η Ειρήνη ποιεί τέχνη με μαστοριά που όπως λέει ο άλλος πολυαγαπημένος ποιητής ο Ηλίας Λάγιος στο «Αgnus Dei»: «Όχι πλέον τέχνη μολυσμένη από τη διακόσμηση. «…Έτσι συμβαίνει. Με φτενά υλικά/κατασκευάζεται δημιούργημα ευγενικό/Ο αγέρας, το νερό,/η ζωντανή φωτιά όπου φαίνονται τα τούβλα/ τα στοιχεία που σωφιλιάζοντα/ για να συναπαρτίσουν τη λάσπη, ο καταβαλλόμενος μόχθος, η θέληση που τα κατευθύνει και προπαντός οι βασικοί κανόνες της αρχιτεκτονικής, η σύλληψη του οικοδομήματος στους απλούς νόες των δημιουργών».
Η Ειρήνη πράττει το ποιητικό της χρέος, αλλά δεν ξεχνά την αρχαιολογική της καταγωγή που εμφανίζεται ξεκάθαρη, καταφατική και αδιαπραγμάτευτη στο ποίημα 40: «Την είχε λυπηθεί αυτή τη συγκεκριμένη πέτρα, τελικά, όταν συνειδητοποίησε ότι θα βρίσκεται στην ίδια θέση για χρόνια. Για αιώνες, ίσως». Σε αυτή τη μικρή ελεγεία της πέτρας που σαν τα λόγια της Ειρήνης «φυλάγουν τη μορφή των ανθρώπου/κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί» (Σεφέρης, «Τρία Κρυφά Ποιήματα») η Ειρήνη περιγράφει: «Σε λίγο, κανένας δεν θυμόταν την αγωνία του να κυλήσει την πέτρα. Ούτε κατάλαβε κανείς ότι αυτή η πέτρα του κήπου ήταν αυτός που είχε κυλήσει μια πέτρα, επειδή κάποτε λυπήθηκε. Σε λίγο, η λύπη του, οι προσπάθειες, η αγωνία, η κόπωση είχαν ενσωματωθεί στο τοπίο». «Πώς η ποίηση μπορεί να κυρτώσει, να λυγίσει μια στιγμή, το σίδερο της μοίρας. Όλα τ΄ άλλα, ας τ΄ αφήσουμε για τους φλύαρους» (Philippe Jaccottet, «Στα Ανοδικά Σκαλοπάτια»).
Ποίημα 41: Τρείς λέξεις – Έλεος – Έρωτας – Ίκαρος. Πτήσεις – Διόδια «σ’ εκείνον τον τόπο που ευαγγελίζονται τα τυχαία πετάγματα των πουλιών. Να μετάσχει της εαρινής συμφωνίας τους», γράφει η Ειρήνη από Έρωτα για τον Ίκαρο(;): «Ακούς, Δαίδαλε; Μαζί με τους λαβυρινθώδεις κήπους, δημιούργησες κι ένα αίσθημα φυγής και ενδεχόμενης πτώσης». Κι αυτό γιατί «Κανέναν δεν γνωρίζουμε Επιβάτη να΄ χει φύγει – Αν μια Νύχτα έμεινε περαστικός στη μνήμη – Αυτό το καταχθόνιο το Χάνι – ιστούς στήνει Κανέναν να ξαναβγεί έξω δεν αφήνει – (Έ. Ντίκινσον, 1406).
Δεν μίλησα για τις σκιές, ούτε για τις χορογραφίες των αγαλμάτων μέσα στους κήπους, Ποίημα 42, ούτε γιατί αυτά «επενδύουν στη δύναμη της αναμονής ή της προετοιμασία της κίνησης, με τα μισά βήματα, τα δάχτυλα στη λύρα…», ούτε για τα λογής φυτά, τα έντομα και τους ήχους, ούτε έψαξα για λογαριασμό σας να βρω το «γιατί μια γυμνή γυναίκα … Λέγεται Ηχώ και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ηλιοτρόπια», όμως δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο Ποίημα 44 που κλείνει τη συλλογή κι αυτό γιατί μου θύμισε έναν άλλο προσφιλή σε μένα ποιητή, τον Αργύρη Χιόνη που «Στη Μικρή Φυσική Ιστορία ΣΤ» γράφει: «Θαρρούσα πως ο Έρωτας ειν΄ ένα κατοικίδιο λουλούδι εξημερωμένο άρωμα. Δεν ήξερα πως είναι νηπενθές που διόλου δεν απέχει από το πένθος». Στο Ποίημα 44 η Ειρήνη μας φανερώνει επιτέλους Εκείνη που αρνήθηκε στον άντρα να την παρασύρει στο κήπο, θυμίζοντάς μου αυτό που ο Λέοναρντ Κοέν εξομολογείται θαυμάσια: «Όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγότερο πρόθυμος γίνεσαι για να αγοράσεις την τελευταία έκδοση της πραγματικότητας».
Σίγουρα Ειρήνη μου και αγαπητοί φίλοι: «Είμαι κήπος, είσαι κήπος, είναι κήπος. Είμαστε, είστε, είναι κήποι. Όχι κρεμαστοί, κρεμασμένοι». Και θέλει το τσαγανό της Ειρήνης για να κλείσεις με το «Και την πρόκληση του χαμένου ορίζοντα».
Σ΄ ευχαριστώ ολόψυχα Ειρήνη, για την τιμή να μου εμπιστευτείς τα ποιήματα σου τούτη εδώ τη βραδιά που θα «δέσει» τη σχέση μας, ώστε αυτή να γίνει πιο ισχυρή, πιο μεστή, πιο αληθινή και εντέλει άτρωτη!
Οι φίλοι αναγνώστες από ΚΥΠΡΟ μπορούν να βρίσκουν και να παραγέλνουν τα βιβλία των εκδόσεων 24γραμματα και από τον νέο συνεργάτη μας (ΠΩΛΗΣΗ: ΧΟΝΔΡΙΚΗ / ΛΙΑΝΙΚΗ) Χρυσόστομος Μωυσέως Βιβλιοπωλείο “Περιδιάβαση” Χριστοφή Ελευθερίου 3 E: [email protected] 7040, Ορόκλινη Τηλ: 24-645646, Φαξ: 24-322314
Προετοιμαζόμαστε για την έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο (14-20 Σεπτεμβρίου).
Συμμετέχουμε με τρία (3) συνεχόμενα εκθεσιακά περίπτερα. Σας περιμένουμε να γνωρίσετε τους συγγραφείς μας και τα βιβλία τους. (λεπτομέρειες για τις εκδηλώσεις θα δημοσιευτούν στο άμεσο μέλλον)
Σε όλα τα βιβλιοπωλεία / online www. 24grammata.com / τηλ παραγγελίες στο 210 612 70 74. Δωρεάν έξοδα μεταφοράς (για όλη την επικράτεια).
1. Το παραμύθι με τα παραμύθια
Αιμιλία Πλατή, εικ.: από τα ίδια τα προσφυγόπουλα. Μία τετράγλωσση έκδοση (ελληνικά, αγγλικά, αραβικά, φαρσί) με αναφορά στα κλασικά παραμύθια της Δύσης (τρία γουρουνάκια, Πινόκιο, Χιονάτη, Αίσωπος) μέσα από τα μάτια μικρών προσφύγων που ζουν στην χώρα μας. Ένα βιβλίο που υμνεί το μεγαλείο του Ανθρώπου (ηλικία: 6 – 12) 2. Τα κορίτσια δεν είναι κότες Jacinta Bunnel, Julie Novak Μία αμερικανική έκδοση coloring book που βοηθά τα κορίτσια να αγαπήσουν το σώμα τους, να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση και να αρνηθούν τα ροζ συννεφάκια που τους προβάλλονται (ηλικία: 5 – 10) 3. Μερικές φορές τα όμοια έλκονται Jacinta Bunnel, Nathaniel Kusinitz Μία αμερικανική έκδοση coloring book που βοηθά τα παιδιά να σέβονται τα Δικαιώματα όλων των Ανθρώπων, ακόμα και αν δε συμφωνούν μαζί τους. Είναι ωραίο να διαφωνείς αλλά είναι πανέμορφο να σέβεσαι τη διαφορετική άποψη (ηλικία: 5 – 10) 4. Τα μουσικολούλουδα και ο Παράφωνος Κάκτος Δημήτρης Κάσσαρης, εικ.: Ελ. Μαραθού Τι δουλειά έχει ο κάκτος, και μάλιστα παράφωνος, σε ένα λιβάδι; Θα καταφέρει να κερδίσει την φιλία των άλλων λουλουδιών; Δύσκολα τα πράγματα αλλά στα δύσκολα φαίνεται ο χαρακτήρας των λουλουδιών, όπως και των ανθρώπων (ηλικία: 3 – 8) 5. Η Φτερουγένια της κοιλάδας Ζεστασιάς Μαριάνθη Παπάδη, εικ.: Κατερίνα Μηνογιάννη Η Φτερουγένια γεννήθηκε με ένα φτερό σπασμένο. Οι γονείς της την υπεραγαπούν αλλά την κρύβουν στο κάστρο για να μην την πληγώσει κανένας στην κοιλάδα… Έπραξαν καλά, τι λέτε εσείς; Πώς νιώθει η φτερουγένια; Πώς θα αντιδράσει; Πώς θα την δεχτούν οι υπόλοιποι στην κοιλάδα «Ζεστασιά»; (ηλικία: 3 – 8) 6. Η φάλαινα που ήθελε να αδυνατίσει Σέργιος Σοφικίτης, εικ.: Τζένη Ντεκελέ Η Φάλαινα Νίτσα δεν αγαπά το σώμα της. Θέλει να αδυνατίσει γιατί νομίζει ότι αν είναι ίδια με τους άλλους θα την αγαπάνε. Εσείς τι λέτε; Μπορούν να μας αγαπάνε και ας μην είμαστε ίδιοι με τους άλλους; (ηλικία: 3 – 8) 7. Περνά-περνά ο χρόνος, Παίζοντας με τα Λίμερικ Μαριάνθη Παπάδη, Μαριάνθη Πλειώνη Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα βιβλίο με λίμερικ για παιδιά. Ένα μαγικό ταξίδι στα κάστρα της Φαντασίας και της Ποίησης. Περιέχει μοναδικές γλωσσικές ασκήσεις που βοηθούν τα παιδιά να αγαπήσουν το βιβλίο. Η ποίηση λίμερικ ξεκίνησε από την παιδική αγγλική λογοτεχνία το 1820. Πρόκειται για σατιρικά λόγια, που ακροβατούν μεταξύ λογικού και παράλογου, πιθανού και απίθανου, ονείρου και ρεαλισμού. 8. Η κόρη του ράφτη Βασίλης Κομπορόζος, εικ.: Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου Έμμετρο παραμύθι, το πρώτο βήμα για μύηση των παιδιών στη Λογοτεχνία και την εικαστική Τέχνη (ηλικία: 6 – 10) 9. Της Όλγας τα παθήματα Τζένη Θεοφανοπούλου Ποιος είπε ότι η ζωή ενός 9χρονου κοριτσιού είναι εύκολη; Η Όλγα ζει με τη μαμά της -που τα κάνει όλα- τον μπαμπά της -που είναι λιχούδης- και τον μικρό της αδελφό, τον Λέοντα -που της δημιουργεί διαρκώς προβλήματα. Και κοντά τους βρίσκεται η γιαγιά, η θεία, οι φίλοι, όλοι αυτοί οι μεγάλοι με τους οποίους προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Και δεν είναι μόνο αυτά. Έχει να αντιμετωπίσει το σχολείο, την κρίση, τις εκλογές, ακόμα και να καταλάβει τι είναι δημοκρατία. Ουφ, πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά, όταν είσαι μόνο 9 χρόνων! (ηλικία: 8 – 13) 10. Με τον Φειδία στη Αρχαία Ολυμπία Δημήτρης Δεληγιάννης Μουσειοπαιδαγωγικό βιβλίο για νέους, αυτοπεριήγηση στα μουσεία της Αρχαίας Ολυμπίας (ηλικία: 8 -14) Σε όλα τα βιβλιοπωλεία / online www. 24grammata.com / τηλ παραγγελίες στο 210 612 70 74. Δωρεάν έξοδα μεταφοράς (για όλη την επικράτεια).
Μπορείτε, ακόμα, να τα παραγγείλετε και τηλεφωνικά 210 612 70 74,
ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ
Στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων μπορεί να βρει κανείς ένα πλήθος ασύλληπτων πραγμάτων. Προϊόντα άλλων εποχών, με την αναγκαία πατίνα του χρόνου που τα σαρώνει μα και πράγματα ενδεικτικά της επικαιρότητας, του συρμού που παραδίνεται στον άνεμο, που χάνει και πάλι κερδίζει τις σημασίες του. Ολόκληρα νοικοκυριά στοιβάζονται στα πόδια των περαστικών. Ένα σερβίτσιο με ωραίες, λεπτότατες υφάνσεις που ελίσσονται ως φλέβες, ένα σκονισμένο πικάπ με φωνή κουρασμένη, επιγραφές της Αθήνας που κατεδαφίζεται αργά, μερικές προτομές ελασσόνων γλυπτών που τώρα προσελκύουν το ενδιαφέρον των τουριστικών γκρουπ. Λάμες, μαχαίρια, λαμπτήρες, φωτιστικά, πολυθρόνες, νομίσματα, συλλογές γραμματοσήμων, είδη ωρολογοποιίας. Και τι δεν βρίσκει κανείς σε αυτό το οικόπεδο που έχει επιφορτιστεί με τον χαρακτήρα ενός μαρσεγέζικου κήπου των ερειπίων. Ίσως στο βάθος του μαγαζιού με τα αρχαία φόντα κατοικούν ακόμη τα επίκρανα που βίαια η εποχή μας απέσπασε από τον φυσικό της χώρο και τώρα ουρλιάζουν σαν άνθρωποι – έρωτες.
Κάπως έτσι μοιάζει το Παλαιοπωλείο του Κώστα Σχιζάκη. Το καινούριο βιβλίο των εκδόσεων 24γράμματα που φθάνει στα ράφια των βιβλιοπωλείων, διαθέτει μια παλαιά πόρτα, απολύτως λαϊκή και ετοιμόρροπη. Στους τοίχους του φέγγει σαν υδατογραφία το παλιό Ρέθυμνο και οι ψηφίδες από την θρυλική αυτοκρατορία της νεότητας. Ανάμεσα στα δοχεία με τα ακριβά υγρά μπορεί κανείς να ανακαλύψει λεπτομέρειες της εποχής που περνά και χάνεται . Παλιές καμάρες, ζωές σε παράταξη, ταφτάδες, μουσελίνες, βελούδα, σατέν όλων των χρωμάτων και των δεκαετιών που κυλούν σαν ρεύματα κάτω από το πέρασμά μας. Το μυθιστόρημα του Ηρακλειώτη αρχιτέκτονα που εμπνεύστηκε πριν από μερικά χρόνια την δημιουργία ενός Μουσείου Εικαστικών Τεχνών συνιστά ένα αληθινό μαργαριτάρι, πλούσιο από μικρές και μεγάλες μυθιστορίες. Η Άννα, ο Δημήτρης, το στενό με τα δυο τρία σπίτια, τα χρόνια τα ακρωτηριασμένα, ο έρωτας που πατά τον θάνατο. Στο μυθιστόρημα του Κ. Σχιζάκη αναπλάθεται ένα είδος νεότητας που μόνον τα ταξίδια μπορούν κάποτε να ανασύρουν. Η μεγαλοσύνη και η ανθρωπιά ποτίζουν τις σελίδες με εκείνο το είδος της φίνας μελαγχολίας που συνεπάγεται η αξεδιάλυτη σκόνη του καιρού. Μυρωδιές των δρόμων, έρωτες και αποχαιρετισμοί, η φρεσκάδα των καθημερινών πραγμάτων που χάθηκε και τώρα ξαναζεί μες στις σελίδες του Παλαιοπωλείου.
Καμιά σκηνογραφία πέρα από όσα ανασύρει ο μύθος και η απλή, ατομική μας ιστορία, σπάραγμα, κεφάλι ιερατικό της μεγάλης, λαϊκής μυθολογίας. Ο έρωτας που νυχτερεύει στα άσπιλα μάγουλα του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο τόκος εν τη ψυχή που συνιστά ένα είδος προστιθέμενης αξίας για το φινάλε του θεάτρου, η αυθεντικότητα και η γνησιότητα της αναπαραγωγής ενός κόσμου και μιας εποχής συνθέτουν τα πολύτιμα, ειδικά χαρακτηριστικά του Παλαιοπωλείου που φέρνουν οι εκδόσεις 24γράμματα στο προσκήνιο. Τα πρόσωπά του γλείφουν την σκόνη, βαδίζουν σαν σκυλιά και σαν πεταλούδες, κυνηγούν φεγγάρια σε μια σπάνια, κυνηγετική περίοδο, πατούν στο ακαθόριστο της ζωής, το κατώφλι της ζωής τους απολύτως ποιητικό. Τα χρόνια κυλούν στις σελίδες του μυθιστορήματος με την φυσικότητα της δροσιάς όταν σταλάζει στα χέρια σου. Ο Κώστας Σχιζάκης δεν εικονογραφεί την ζωή των ηρώων του. Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με έναν ζωγράφο αξιώσεων, με έναν αγωγό που κουβαλά ρεύματα και βιογραφίες. Στις σελίδες του μυθιστορήματος η καρδιά υπαγορεύει, η φαντασία γράφει, το πνεύμα διορθώνει. Η τραγωδία του ανακουφίζει, σκεπάζει το όνειρο που γερνά. Το όνειρο που αρκεί το λεπτόν ίχνος της αρβύλης του συγγραφέα για να ξυπνήσει και να φωτίσει την νύχτα.
Ο Κώστας Σχιζάκης αντικρίζει τον κόσμο και τις παραφωνίες του με όλο τον έρωτα που αρμόζει σε ένα βλέμμα συνεπαρμένο. Ζωγραφίζει τα πρόσωπά του με αποχρώσεις της νοσταλγίας, κάθε τόσο τσακίζεται και έπειτα γαντζώνεται από ειδύλλια, μοναξιές, έρωτες, κεφάλαια. Η φαντασία του διαθέτει την σπάνια συνείδηση των μυθιστοριογράφων, ο λόγος του δονείται από την απλότητα της ζωής που με λίγη ποίηση φέγγει. Της ζωής που ίδια φλέγεται στην Βερόνα, την Ρώμη, την Αθήνα, το Ρέθυμνο. Της πιο σπάνιας βιογραφίας που στεγανή από ζωή άλλον δρόμο δεν έχει από την κάθαρση. Της ζωής με τον πλούσιο διάκοσμο και τον ανυπόφορο σάλο της.
Το μυθιστόρημα των εκδόσεων 24γράμματα καλείται να υπηρετήσει ένα είδος που ολοένα και περισσότερο, κερδίζει έδαφος μες στην πλούσια βιβλιοπαραγωγή των τελευταίων δεκαετιών. Θες η θλίψη πίσω από την ζωή που δεν μαλακώνει, θες το συντελεσμένο και το χρονικό που μας γοητεύουν με τον τρόπο που μας κερδίζει η ομορφιά εκείνων που δεν γνωρίζουν πως υπήρξαν όμορφοι, οι σελίδες του Παλαιοπωλείου στήνουν ξανά πάνω στην σκηνή τις συγκινήσεις μας. Εκείνες τραγουδούν στα διαλείμματα του ανέμου που σαρώνει τις δεκαετίες. Μέσα από τις ίδιες αυλακώσεις , κάτω από φωταψίες και πρόζες, φτάνουν τα απόφωνα από τις λεπτομέρειες της ζωής. Ο συγγραφέας με μια αφοπλιστική δήλωσή του στο οπισθόφυλλο της έκδοσης επισημαίνει πως σε τούτο το μαγαζί μπορεί κανείς αν το θελήσει τίποτε να μην αγοράσει. Στους διαδρόμους του ξεσταχιάζουν πράγματα και πρόσωπα που κανείς δεν επιθυμεί. Μες στους κόλπους της φαντασίας του επιβιώνει η αιωνιότητά τους που δείχνει πάντα τον δρόμο. Στο βάθος της αποθήκης του, προσμένουν οι μορφές για να ξαναζήσουν. Προσμένει εκείνο που λένε ιστορική καλλιγραφία, ένα είδος ανθρώπινης ποίησης που ευδοκιμεί μες στις σκόνες, την βατίστα, τους ταφτάδες, τα λάθη και τις αποδημίες. Μια ατμόσφαιρα ρηγματώδης διατρέχει τις σελίδες του Παλαιοπωλείου και όλα μεταμορφώνονται σε κλειδιά. Οι μορφές και τα γεγονότα διαθέτουν ένα είδος φόρμας που δεν χάνει την έκτασή της μες στο πολύ σκοτάδι και την πολλή μνήμη. Μια αίσθηση ξυπνά ανάμεσα σε εκείνα τα παλιά πράγματα, μια αίσθηση που δεν φέρνει την πλήξη, που σκεπάζει σαν φτερούγα τα μάτια του μύστη για να δει κάποτε καλύτερα, για να ακούσει ευκρινέστερα τις παγωμένες μουσικές που ζωντανεύουν τα πρόσωπα των ελληνιστικών ηρώων του Κώστα Σχιζάκη.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα μια οργανωμένη σειρά βιβλίων που περιλαμβάνει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες πεζογράφους της περιόδου 1880 – 1940 Φιλοδοξία μας είναι να μεταφέρουμε όλη την λογοτεχνική (πεζογραφική) παραγωγή εκείνης της περιόδου για να κατανοήσουμε τα οράματα και τις σκέψεις των ανθρώπων που ένιωσαν τη σμίκρυνση του ελληνισμού και τη διόγκωση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Με την ελπίδα να κατανοήσουμε, επιτέλους, το σήμερα Τα κείμενα μεταφέρθηκαν στο μονοτονικό, αν και τις περισσότερες φορές διατηρήθηκε η αρχική ορθογραφία Όλοι οι τόμοι της σειράς εκδίδονται με κοινό γραφιστικό πλαίσιο εξωφύλλου κυκλοφορούν: 1. Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου (η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος), Διηγήματα 2. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Αθηναϊκά Διηγήματα 3. Κοσμάς Πολίτης, Λεμονοδάσος 4. Κοσμάς Πολίτης, Ερόικα 5. Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Ο Πύργος του Ακροποτάμου 6. Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, Η κερένια κούκλα 7. Γιάννης Ψυχάρης, Ρόδα και Μήλα 8. Γιάννης Ψυχάρης, Αγνή 9. Ιωάννης Κονδυλάκης, Πατούχας 10. Δημήτριος Βικέλας, Λουκής Λάρας 11. Εμμανουήλ Ροΐδης, το παράπονον του Νεκροθάφτου 12. Πάνος Ταγκόπουλος, Η ζωή που πέρασε 13. Παύλος Νιρβάνας ΑΠΑΝΤΑ (τα διηγήματα)
για περισσότερα www.24grammata.com, τηλ. παραγγελίες 210 612 70 74, ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
24 γραμματα, εκδόσεις. Οι άρτι αφιχθεντες. Είχαμε την Τιμή να εκδώσουμε τα έργα τους κατά το Α τρίμηνο του 2020. Συνεχιζουμε.. (1 από 3) 24 γραμματα, εκδόσεις. Οι άρτι αφιχθεντες. Είχαμε την Τιμή να εκδώσουμε τα έργα τους κατά το Α τρίμηνο του 2020. Συνεχιζουμε.. (2 απο 3) 24 γραμματα, εκδόσεις. Οι άρτι αφιχθεντες. Είχαμε την Τιμή να εκδώσουμε τα έργα τους κατά το Α τρίμηνο του 2020. Συνεχιζουμε… (3 από 3)
Οι εκδόσεις 24γράμματα σας καλούν να στηρίξετε τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς σας (όσα δέχονται παραγγελίες μέσω eshop, τηλεφωνικά και παράδοση κατ οίκον). Οι εκδόσεις 24γράμματα επινόησαν αυτό τον τρόπο για τη στήριξη των επαγγελματιών και χορηγούν τη διαφήμιση του παρόντος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για όσο κρατήσει ο περιορισμός της κυκλοφορίας. Παρακαλούνται οι βιβλιόφιλοι να προωθήσουν το παρόν στις επαφές τους
(ηχογραφημένα βιβλία υψηλής ποιότητας που ερμηνεύονται από ηθοποιούς)
Οι εκδόσεις 24γράμματα πρωτοστατώντας στα
εκπαιδευτικά δεδομένα εγκαινιάζουν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μια
πρωτοποριακή έκδοση για την εκμάθηση – επανάληψη των υποψηφίων στις
πανελλήνιες εξετάσεις.
Ακούστε όσες φορές θέλετε και όποτε θέλετε την εξεταστέα ύλη από το
κινητό, υπολογιστή, τάμπλετ, smart TV (ή οτιδήποτε σας παρέχει πρόσβαση
στο ιντερνέτ)
Βρείτε με ένα κλικ το κεφάλαιο ή την διδακτική ενότητα που επιθυμείτε
Διαβάζουν οι ηθοποιοί Δημήτρης Παπαδόπουλος και Απόστολος Θηβαίος
ηχογραφημένο σχολικό βιβλίο (audio-book)
αποτελεσματικός / εύκολος / ξεκούραστος τρόπος εκμάθησης, για όλους, ανά πάσα στιγμή.
για πρώτη φορά στα εκπαιδευτικά
χρονικά προσφέρουμε στους υποψηφίους αρχεία ήχου υψηλής ποιότητας από
βραβευμένους αφηγητές και ηθοποιούς
Ένα πολύτιμο βοήθημα
Για όσους:
είναι ακουστικοί τύποι (aural) μαθαίνουν ευκολότερα την πληροφορία, αν την ακούσουν και όχι, αν την διαβάσουν
δεν αντέχoυν ακόμα μια αναγνωστική επανάληψη
ηχογραφούν τον εαυτό τους, ενώ λένε το μάθημα και μετά ξανακούν το αρχείο
κουράζονται εύκολα ή διασπάται γρήγορα η προσοχή τους ή είναι υπερκινητικοί
εξετάζονται προφορικά
δε θέλουν να χάνουν τον χρόνο σου στις μετακινήσεις των λεωφορείων και στις άσκοπες αναμονές
θεωρούν ότι αποτυπώνονται καλύτερα όσα διάβασαν για όσους θέλουν μια τελευταία επανάληψη λίγο πριν κοιμηθούν
θεωρούν ότι πρέπει να ελέγξουν τα γραπτά σου για το κατά πόσο έμειναν πιστοί στην ύλη και τις εκφράσεις του σχολικού βιβλίου
θεωρούν ότι η γλαφυρή αφήγηση σου δίνει τη δυνατότητα να αφομοιώνεις και να κατανοείς ευκολότερα
ΑΦΟΥ
ΕΧΕΤΕ ΛΑΒΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΣΤΑ AUDIOBOOKS > Κοινωνιολογία Γ’ Λυκείου
ΚΑΝΤΕ LOGIN ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ.
Ακούστε όλη την διδακτέα ύλη με καθαρή διατύπωση από ηθοποιούς με άριστη ηχογράφηση
Αποκτήστε το δικαίωμα πρόσβασης στην ακρόαση (σελίδες περιορισμένου
περιεχομένου restricted content) να ακούτε όποτε θέλετε, όσες φορές
θέλετε ολόκληρη την διδακτέα ύλη ή ανά κεφάλαιο.
Τιμή του audiobook: 10,00 ευρώ
Διάρκεια χρήσης: απεριόριστα
Τρόπος πληρωμής
με πιστωτική κάρτα μέσα από το eshop του εκδοτικού οίκου,
ενεργοποίηση λογαριασμού έως την επόμενη εργάσιμη (0-24 ώρες, πλην
αργιών)
με τραπεζικό έμβασμα ( e-banking) / ενεργοποίηση λογαριασμού έως την επόμενη εργάσιμη (0-24 ώρες, πλην αργιών)
με αντικαταβολή παραγγέλνετε το audio book δίνoντας όνομα,
διεύθυνση, τηλέφωνο, μέιλ. Την επόμενη εργάσιμη μέρα, εντός 24 ωρών, θα
λάβετε ττυην επιβεβαίωση με κούριερ και θα πληρώσετε αντικαταβολή τον
διανομέα. Μόνο σ’ αυτή την περίπτωση επιβαρύνεστε με επιπλέον τρία (3)
ευρώ (έξοδα αντικαταβολής). Συνολικό ποσό πληρωμής δεκατρία (13) ευρώ.
Τα ταχυδρομικά έξοδα βαρύνουν τις εκδόσεις 24γράμματα. Eνεργοποίηση
λογαριασμού έως την επόμενη εργάσιμη (0-24 ώρες, πλην αργιών)
με τηλεφωνική παραγγελία στο τηλ 210 612 70 74 . Καλείτε και
παραγγέλνετε το audio book δίνoντας όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, μέιλ (ή
μπορείτε να τα στείλετε στο μέιλ [email protected]). Την επόμενη
εργάσιμη μέρα, εντος 24 ωρών, θα λάβετε τον κωδικό με κούριερ και θα
πληρώσετε αντικαταβολή τον διανομέα. Και σ’ αυτή την περίπτωση
επιβαρύνεστε με επιπλέον τρία (3) ευρώ (έξοδα αντικαταβολής). Συνολικό
ποσό πληρωμής δεκατρία (13) ευρώ. Τα ταχυδρομικά έξοδα βαρύνουν τις
εκδόσεις 24γράμματα. Eνεργοποίηση λογαριασμού έως την επόμενη εργάσιμη
(0-24 ώρες, πλην αργιών)
Πληκτρολογώντας μόνο τον κωδικό πρόσβασης από οπουδήποτε και
οποιαδήποτε ώρα, θα επιλέγετε, με ένα κλικ, το κεφάλαιο ή την
υποενότητα ή ολόκληρο το βιβλίο της κοινωνιολογίας που επιθυμείτε και θα
ακούτε άμεσα τον ηθοποιό να σας απαγγέλλει την ύλη του σχολικού
βιβλίου, αυτούσια, δίχως την παραμικρή παραλλαγή
Η πρόσβαση μπορεί να γίνει από το κινητό σας τηλέφωνο ή από τον
υπολογιστή, SMART TV, tablet ή από οποιοδήποτε μέσω είναι συνδεδεμένο
στο ιντερνέτ
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ Γ’ Λυκείου
Βιβλίο μαθητή
Ομάδα Προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών
2019-20
«Κοινωνιολογία» της Γ’ τάξης Γενικού Λυκείου των Γ. Κασιμάτη, Σ. Γεωργούλα, Μ. Παπαϊωάννου, Ι. Πράνταλου
ηχογραφήθηκαν οι παρακάτω ενότητες
Κεφάλαιο 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ
1.1 Η γέννηση της κοινωνιολογίας
1.1.1 Αντικείμενο της Κοινωνιολογίας
1.2 Κοινωνιολογική θεώρηση
1.2.1 Ένα παράδειγμα εφαρμογής της «κοινωνιολογικής φαντασίας»
Ευχαριστούμε την εφ. ΤΑ ΝΕΑ και ιδιαίτερα τον δημοσιογράφο Δημήτρη
Δουλγερίδη για την παρουσίαση του βιβλίου μας ΛΟΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΙ, εκατό
χρόνια ποίηση, μετ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου, Η Δημοσίευση έγινε στο φύλλο
της 18ης Ιανουαρίου 2020, σελ. 7 του βιβλιοδρομιου
Δίγλωσση έκδοση. Ένα μοναδικό απάνθισμα από όλες τις ποιητικές συλλογές του Φερλινγκέτι
“τα καλύτερα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων” διαφημίζει το public και πρώτο και καλύτερο είναι το μυθιστόρημα “στο χωριό” του Μανώλη Κιλισμανή από τις εκδόσεις 24γραμματα. Πληροφορίες εδώ https://24grammata.com/product/4431/
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣΑπ’ την Ιδέα στη Γραφή / Εισηγήτρια: Τζένη Θεοφανοπούλου Οι εκδόσεις 24γράμματα εγκαινιάζουν από το 2020 σεμινάρια για ενηλίκους με στόχο την ενίσχυση της αυτομόρφωσης και την ανάπτυξη δεξιοτήτων.
Ξεκινάμε τον Φεβρουάριο με το σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής Απ’ την Ιδέα στη Γραφή, το οποίο απευθύνεται σε ενήλικες επίδοξους, νέους ή πρωτόπειρους συγγραφείς, επιδιώκοντας την εισαγωγή στη μελέτη της λογοτεχνίας και την είσοδο στο χώρο της γραφής. Μέσα από αναγνώσεις λογοτεχνικών κειμένων και πρακτικών ασκήσεων θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε βασικά αφηγηματολογικά στοιχεία (αφηγητής, χαρακτήρες, χρόνος, σκηνικό, τεχνικές), και να διερευνήσουμε τη σχέση βιώματος, πραγματικότητας, επικοινωνίας της λογοτεχνίας με τις άλλες μορφές τέχνης, επιχειρώντας να το μετατρέψουμε το χαώδες αυτό υλικό σε δομημένο λογοτεχνικό λόγο με περιεχόμενο και νόημα. Θα ασχοληθούμε με τη μικρή αφήγηση, εστιάζοντας στην «πράξη» της γραφής, καθώς το σεμινάριο είναι κυρίως πρακτικό. Η μικρή αφήγηση μπορεί να είναι μερικές λέξεις, μία παράγραφος ή λίγες σελίδες, η οποία κινείται γρήγορα, προσθέτοντας κάθε φορά μια μικρή πετρούλα στο οικοδόμημα που θέλει κάποιος να χτίσει. Η εξάσκηση στη μικρή αφήγηση εξοικειώνει με τη διαδικασία της γραφής, βοηθά στην επίλυση τεχνικών προβλημάτων, μπορεί να ολοκληρωθεί γρήγορα βοηθώντας στην κατάκτηση ενός «καλού» χρόνου γραφής και, πάνω απ’ όλα, προσφέρει την ικανοποίηση ολοκλήρωσης ενός έργου.
• Μετά το τέλος του σεμιναρίου παρέχεται βεβαίωση παρακολούθησης σε όσους ολοκλήρωσαν το σεμινάριο και εκπόνησαν το 70% των πρακτικών ασκήσεων.
• Οι απόφοιτοι του σεμιναρίου θα συμμετέχουν σε ετήσια ανθολογία των εκδόσεων 24γράμματα χωρίς οικονομική επιβάρυνση των συγγραφέων (πανελλήνια εμπορική διακίνηση). Οι εκδόσεις 24γράμματα θα υποστηρίξουν οποιαδήποτε μελλοντική εκδοτική προσπάθεια των συμμετεχόντων στα σεμινάρια.
Κόστος: 240 ευρώ. Άνεργοι-Φοιτητές: 200 ευρώ. Τρόποι πληρωμής: • Καταβολή του ποσού εφάπαξ στα 24γράμματα ή κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό (όπου να αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του συμμετέχοντα) με έκπτωση 10% πριν την έναρξη (έως 5 Φεβρουαρίου). • Σε δύο ισόποσες δόσεις, στα 24γράμματα ή κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό (όπου να αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του συμμετέχοντα) (1η δόση με την έναρξη, 2η δόση έως τις 18 Μαρτίου). • Με πιστωτική κάρτα
καθώς και τηλεφωνικά στο 210 612 70 74 / αντικαταβολή
ΔΩΡΕΑΝ έξοδα αποστολής σε όλη την επικράτεια (ανεξάρτητα από το ποσό παραγγελίας)
Επειδή στην τιμωμένη αρέσουν οι καταραμένοι ποιητές και οι κήποι τους, σκέφτηκα να ξεκινήσω την παρουσίαση του βιβλίου της από τον «ωραίο τρελό» που δανείστηκε το ψευδώνυμό του από ένα δέντρο! Εννοώ τον Ρώμο Φιλύρα (βαφτισμένο με το όνομα Γιάννης Οικονομόπουλος, εκ Κιάτου Κορινθίας ορμώμενος, αλλά στον Πειραιά μεγαλωμένος). Στο ποίημά του με τον τίτλο «Φθινοπωρινό», που δημοσιεύτηκε το 1911, γίνεται δυνατή με απόλυτη εκφραστική συμπύκνωση η μαγική, η ταχυδακτυλουργική αλληλοπεριχώρηση του ένδον και του εκτός, η ώσμωση του εξωτερικού με τον εσωτερικό κόσμο. Συγκεκριμένα, η μυρωδιά ενός λουλουδιού ανακαλεί συνειρμικά στον ποιητή παλιότερες περιδιαβάσεις του σε πραγματικούς ανθισμένους κήπους όπου είχε «κράτος και εξουσία η άνοιξη». Στη συνείδηση και τη μνήμη του ο κήπος είναι έννοια συνυφασμένη με τη γέννηση, την ανανέωση, τη νεότητα, τη χαρά. Όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Στο σκληρό παρόν του, που εικογραφείται ως μελαγχολικό φθινόπωρο, δηλαδή ως αρχόμενη και όχι ως συντελεσμένη φθορά (κι αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον), η ανάμνηση του κήπου μετατρέπεται σε οδυνηρή ενδοσκόπηση, σε εξέταση εαυτού. Στην ουσία, η ομορφιά της φύσης αντιστοιχίζεται αντιστικτικά με την ομορφιά του πόνου. Γράφει ο Φιλύρας στο οκτάστιχο ποίημά του:
Απόψε ποιο λουλούδι εμύρισα;…
-Δεν ήμουνα σε κήπο…είναι φθινόπωρο
Και πέρα επέσαν των ανθών τα πέταλα
Και πέφτουνε τα φύλλα των δεντρών…
Δεν ήμουνα σε κήπο και δεν ένιωσα
Κανένα μύρο να χυθεί τριγύρω…
Δεν ήμουνα σε κήπο…μόνο μέσα μου
Υψώθη του καημού μου η ευωδία…
Η θεματολογική και σκηνογραφική σύγκριση με τους Κήπους της Ειρήνης δεν είναι τόσο
παράδοξη όσο θα νόμιζε κανείς εκ πρώτης όψεως. Το ενδιαφέρον αυξάνεται όταν
διαπιστωθεί ότι τον καιρό που ο Φιλύρας βυθίζεται στην παραφροσύνη του τρίτου
και τελειωτικού σταδίου της σύφιλης, ξαναγυρίζει στο θέμα του «κήπου». Ξεσπά
όμως τώρα, σχεδόν σαν σε αυτόματη γραφή και με λαχανιασμένη ανάσα, σε μια
χειμαρρώδη, πλήρη καθηλωμένης και ματαιωμένης επιθυμίας, ονοματοδοσία δέντρων,
φυτών, καρπών και λουλουδιών. Σταδιακά, ωστόσο, ο χώρος του κήπου
μεταστοιχειώνεται σε θέατρο ή καμπαρέ. Ένα είναι το βέβαιο: ότι οι τέσσερις
στροφές του ιδιότυπου ποιήματός του «Σονάτα των κήπων», γραμμένου στο διάστημα
1923-1942, σύμφωνα με τους μελετητές του έργου του, παίζουν το ρόλο ενός
νεκρόδειπνου χαμένων συντρόφων ή μιας νέκυιας των προσφιλών στιγμών του βίου.
Λένε οι δύο πρώτες στροφές που θυμίζουν λετρισμό εξαιτίας των εξεζητημένων
ιδιωματικών λέξεων:
Το περιβόλι, με τουρούντζια, χίλια,
Τα πάρκα, ευωδιαστά, με τζεντζαμίνια,
Τα’ αφράτα, πορτοκάλια, επά’, στα χείλια,
Και τα’ απαλά, στο βάρος, μανταρίνια.
Στη γεύση, τ’ απλολάξευτα, βανίλια,
Να, ευωδιάζουν, τα σταφύλια, και, τα μποτίνια
Στα μπομποτένια ψωμιά, να μπαίνουν, τρίλια,
Πουλιών, το πρωί, και, γκαβοτίνια […].
Τουρούντζια = ?
Τζεντζαμίνια = γιασεμιά
Τρίλια = κελαηδισμός
Γκαβοτίνια = γκαβότα = παλαιός γαλλικός λαϊκός χορός και
η σύμφυτη μελωδία.
Ωστόσο, στις στιγμές διαύγειας, η εικόνα του κήπου
επανέρχεται ιλαρή και φωτεινή, χωρίς ασφαλώς τους εκφραστικούς και συνειρμικούς
ακροβατισμούς της διανοητικής κατάρρευσης. Στο ποίημα «Πασχαλιά» του 1940, ο
Φιλύρας γράφει με δροσερή, σχεδόν παιδική χάρη:
Λιλά, και σαν το φραγκοστάφυλο, απαλόχρωμη
Ανθίζεις, στης Ανάστασης, το δείλι,
Δειλή, μημουααπτική, σεμνή κι ανέγγιχτη
Μόλις ονειρευτή, από ένα χείλι.
Ανθίζεις, με τα στρογγυλά λουλούδια σου,
Σαν αυγουλάκια, κόκκινα και μπλάβα
Τονίζοντας, μες στ’ άνθη, τα τραγούδια σου,
Των τόνων σου, την έβδομην, οχτάβα.
Το θέμα του κήπου, άλλοτε ανθισμένου και γεμάτου πρόσχαρη
ζωή και τώρα πλέον παραδομένου στην φθορά, μεταφορά της μετάπτωσης από την
ανέφελη κατάσταση της υγείας και της αισιοδοξίας στην επώδυνη αντίθετη της
ασθένειας και της πεισιθάνατης μελαγχολίας, το συναντάμε και στο έργο ενός
άλλου εμβληματικού καταραμένου, του Κώστα Καρυωτάκη.
ποὺ σώπασαν τ’ ἀηδόνια του καὶ πνίγεται στὰ φίδια.
Αντιλαμβάνεσθε ότι δεν θεωρώ άστοχη κι αστόχαστη την
αναζήτηση γενεαλογιών και τη διερεύνηση της ανακύκλωσης και της
ανασημασιολόγησης θεμάτων και εννοιών στη λογοτεχνία, ακόμα κι αν τρομάζουν
ορισμένους οι συγκρίσεις και το χρονικό χάσμα που μεσολαβεί.
Αν ο καλός ποιητής δεν περιαυτολογεί, δεν ομφαλοσκοπεί
ασκόπως, δεν αναζητεί στο καθημερινό βίωμα το δήθεν αρχετυπικό υπόστρωμα
νοήματος, αλλά αποβλέπει να αναπαραστήσει ή μάλλον να φέρει στην επιφάνεια του
νοητού κόσμους αόρατους ή λανθάνοντες στην πολύβουη ζωή τους, αυτή που κρύβεται
στη φύση ή στην Ιστορία, πλουτίζοντας με αυτό τον τρόπο συγκινησιακά τη δική
μας εμπειρία και φαντασία, το όνειρο και την ευαισθησία μας, τότε η Ειρήνη
Γαβριλάκη κάνει αυτό ακριβώς: εμπλουτίζει το διανοητικό και συναισθηματικό βίο
μας με ξένες ζωές και φωνές. Ζωές πολλών ανθρώπων. Με άλλα λόγια, η ποίησή της
είναι κατοικημένη από ανθρώπους. Ανθρώπους που παρουσιάζονται σαν κήποι, πολλοί
και διαφορετικοί, ζώντες και τεθνεώτες. Στο κείμενο 19 διαβεβαιώνει:
«Είμαι κήπος, είσαι κήπος, είναι κήπος.
Είμαστε κήποι, είστε κήποι, είναι κήποι.
Όχι κρεμαστοί, [μα] κρεμασμένοι».
Στους Κήπους αυτούς
ένας κοντορεβυθούλης μεταλλαγμένος Σίσυφος κανοναρχεί σπρώχνοντας μια πέτρα
προς τη θάλασσα ώσπου να γίνει ο ίδιος πέτρα.
Δεν είναι διόλου γλωσσοκεντρική και ναρκισσευόμενη, ούτε
απαριθμητική, ευθέως στρατευμένη και οργισμένη η ποίηση της Ειρήνης, όπως θα
επέβαλε το έθος της εποχής της κρίσης. Είναι μια ποίηση ελεγειακή και
ανακλητική του παρελθόντος, στον πυρήνα της οποίας βρίσκουμε τη μνήμη και τον
συντελεσμένο χρόνο. Οι Κήποι της
φαντάζουν σαν μια ιδιάζουσα φυσική θεατρική σκηνή, στην οποία εξελίσσονται
υπαρξιακά δράματα που διασταυρώνονται και γίνονται αξεδιάλυτα. Η αφήγησή τους
δίνει νόημα στον χρόνο κατασκευάζοντας, ταυτόχρονα, τον εαυτό και τον κόσμο. Η
ίδια, στο κείμενο 15, γράφει: «Ο κήπος μου τη νύχτα μεταμορφώνεται σε θέατρο
δραμάτων». Στην ποίηση της Ειρήνης ξανακερδίζεται και ο χαμένος χρόνος, η
σπαταλημένη ζωή, αφού γίνονται απτά τα πολλαπλά νοήματά του.
Η Ειρήνη αναδεικνύει με μια αφηγηματική τεχνική που θα
την περιέγραφα ως σύνδεση πολυεδρικών πρισμάτων, την πολύπλοκη πραγματικότητα
που κρύβουμε μέσα μας, τις διαδρομές του εσώτερου βίου μας, το στοχασμό και τα
συναισθήματα. Παράλληλα, όμως, καθιστά διαυγή και την πραγματικότητα που μας
περιβάλλει, όπως και αυτές που θα ονομάζαμε είτε δυνητική είτε για πάντα
χαμένη, αλλά που από τη βούληση και τη μνήμη μας εξαρτάται να μην τις
απολιθώσουμε αλλά να τις κάνουμε ν’ αναστηθούν και να δικαιωθούν μεταγγίζοντάς
τους νέα πνοή ζωής σαν μικροί θεοί.
Οι Κήποι της
Ειρήνης είναι μικρά διατεμνόμενα σύμπαντα, αντικατοπτρισμοί, χοροί ζωντανών και
νεκρών, αναπνοές και λαχανιάσματα, σκηνικά φτιαγμένα από παιδικά ιχνογραφήματα,
αγαπημένες σκιές και ψίθυροι, μυστικά, παλμοί και διαθλάσεις.
Οι Κήποι της
Ειρήνης είναι τοπία δυναμικά και μεταβαλλόμενα. Αλλάζουν ανάλογα με τα πλάσματα
που τα κατοικούν και τις μουσικές που παράγει η συγκατοίκησή τους σε αυτούς.
Επίσης, ανάλογα με την οπτική γωνία και τα βιώματα του αναγνώστη. Είμαι βέβαιος
ότι ανάμεσά μας οι πλήρεις εμπειριών, ευτυχισμένων μα και τραυματικών, βλέπουν
τους Κήπους της σε διαρκή ανθοφορία,
πολύχρωμους και πολύβουους σαν μελίσσια, αλλά με διαφορετικούς για τον καθένα
τελεστές.
Στους Κήπους αυτούς
ακούς παραμύθια, συνήθως με αμφίβολο ή τρομαχτικό τέλος. Κάποτε όμως, με την
πανσέληνο, και τα αγάλματα που τους στολίζουν ελευθερώνουν την εγκάθειρκτη ψυχή
τους, ζωντανεύουν και στροβιλίζονται σε τρελές χορογραφίες.
Είναι Κήποι
στο ήπιο ή το αμείλικτο φως, κυρίως όμως Κήποι
στο σκοτάδι. Κήποι με αποτυπωμένους
φεγγαρόδρομους και Κήποι της
ασέληνης νύχτας. Κήποι των αναμονών,
των μυστικών, του ανέκφραστου, των διλημμάτων, του ανέκκλητου και του
απονενοημένου. Κήποι των συμβόλων,
αλλά και της αμφισημίας. Κήποι της
ήττας και της ματαίωσης. Κήποι των
δύσκολων αποφάσεων και της νέας προσμονής. Κήποι
της βροχής, αλλά συνάμα και Κήποι
του φόβου ότι θα έρθει αργά ή γρήγορα η ξηρασία.
Η Ειρήνη γράφει γενικώς μια ποίηση συναισθησίας. Αυτό
συμβαίνει όμως κατ’ εξοχήν στους Κήπους
όπου λόγος, μουσική, εικόνα, γεύση, όσφρηση συνυφαίνονται και
αλληλοσυμπληρώνονται δημιουργώντας ολιστικές εμπειρίες. Γι’ αυτό, εάν έπρεπε να
επικαλεστώ έναν αγαπημένο μου ζωγράφο όταν διαβάζω τους Κήπους, ο πρώτος που θα μου ερχόταν στο μυαλό είναι ο Πωλ Ντελβώ,
ενώ η αρμόζουσα μουσική υπόκρουση για την ανάγνωσή μου θα ήταν οι Gnosiennesτου Ερίκ Σατί ή η βαριά και σπασμένη φωνή της Μarianne Faithfull να τραγουδά τους στίχους του Randy Newman:
Στη Γερμανία πριν
τον πόλεμo
Ζούσε ένας άντρας
Η ιστορία λέει πως
ήταν ένας κακός λύκος
αλλά στο τραγούδι
συμβαίνει το αντίθετο.
Κάθε μέρα την ίδια
ώρα διέσχιζε το πάρκο και έφθανε
Στην όχθη του Ρήνου.
Κοιτούσε το ποτάμι
αλλά
Σκεφτόταν τη
θάλασσα.
Ώσπου συνάντησε ένα
κορίτσι
Με γκρίζα μάτια και
χρυσά μαλλιά.
Μαζί της έμενε
ακίνητος
Κάτω από τον
φθινοπωρινό ουρανό.
Tι να είναι άραγε αυτός ο λύκος; Αρχετυπικό σύμβολο του κακού ή μια
μετωνυμία της έκπτωσης των καθαρών μορφών;
Yπάρχουν λύκοι ή απειλές της άγριας παρουσίας τους στους Κήπους;
Στους Κήπους,
κοιτάμε τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια, αλλά, συγχρόνως, έχουμε επίγνωση ότι
οι αναβαθμοί της αισθητικής μετουσίωσης ή της διεργασίας ενός τραύματος -που
δεν δηλώνεται, δεν περιγράφεται, αλλά υπάρχει- θα φέρουν τον δρόμο μας στον
απέραντο ουρανό και στην αχανή θάλασσα. Από το μερικό και το θραυσματικό
πορευόμαστε αργά, αλλά όχι βασανιστικά, στο όλον, στο καθολικό. Άλλωστε,
αρχαιολόγος δεν είναι η Ειρήνη; Στους Κήπους της ένας σβόλος χώμα γίνεται
αντικατοπτρισμός του στερεώματος.
Η ποίηση της Ειρήνης αρδεύεται από λεπτή, στοχαστική ειρωνεία
και από φιλοσοφικό, υπονομευτικό σαρκασμό. Ένας σοφός πιερότος, ίσως κι ένας
άγριος λύκος, κρύβεται πίσω από κάθε της στίχο. Όπως γράφει στο κείμενο 7:
«Θέλω έναν κήπο γεμάτο μαργαρίτες.
Πού να τρέχεις στα μαντεία;
Ο καιρός στενεύει πια….».
Τι είναι τελικά ο Κήπος;
Είναι ο συμβολικός τόπος του αέναου κύκλου της ζωής: του
ριζώματος, της ανθοφορίας, της φθοράς, του θανάτου και της αναγέννησης. Είναι η
επιθυμία, το όνειρο και η εκπλήρωση, όπως και η διάψευση και η ματαίωση. Είναι
η εκδίπλωση των φυσικών μορφών σε όλη τους την εκφραστική πολυσημία, αλλά και η
δημιουργικότητα, το αίνιγμα και η κόλαση της Ιστορίας στη μικροκλίμακα του
ατομικού βίου. Είναι η προσωπική μυθολογία. Είναι ένα μαγικό κάτοπτρο που σου
επιτρέπει να το διασχίσεις διεισδύοντας σε μυστικούς και αόρατους κόσμους, στις
φωλιές των ονείρων.
Θέτω ορισμένα ερωτήματα με στόχο τον διανοητικό ερεθισμό
της ομήγυρης:
Είναι αρχιτεκτονημένοι, φροντισμένοι και περιποιημένοι οι
Κήποι της Ειρήνης ή η χλωρίδα και η
πανίδα φροντίζουν με τις άναρχες επιλογές τους να τους κάνουν μικρές ζούγκλες;
Να το πάρει το ποτάμι; Είναι και τα δύο. Ωστόσο, κυρίως είναι αφρόντιστοι,
τέτοιοι που της δίνουν τη δυνατότητα να χαράζει τις δικές της διαδρομές, τις
σπειροειδείς της περιπλανήσεις, τις δικές της αλλεπάλληλες χωροθετήσεις.
Από ποιόν ακριβώς πληθυσμό κατοικούνται οι Κήποι; Ποιες είναι οι αναλογίες στις
τάξεις του; Διακρίνω τη μαργαρίτα, τη ντάλια, το νυχτολούλουδο, το γιασεμί, το
ηλιοτρόπιο, τα μυριστικά, τα βότανα, τα τροπικά, τον κάκτο, τον θάμνο,
οπωροφόρα που δεν κατονομάζονται, τη μυθολογική μηλιά με τα χρυσά μήλα, ακόμα
και σαρκοβόρα φυτά.
Υπάρχουν πουλιά στους Κήπους; Απαντώ: ναι, υπάρχουν και πολλά μάλιστα. Αποδημητικά και
νυκτόβια, αλλά κι αυτά που φωλιάζουν στα δέντρα και τραγουδούν. Υπάρχουν κι
άλλα που λάμπουν δια της απουσίας τους ή του συμβολισμού τους, εννοώ τα
περιστέρια.
Υπάρχουν έντομα; Ναι, πολλά = κουνούπια,
τζιτζίκια…Κυριαρχούν όμως οι πεταλούδες.
Υπάρχουν χρώματα; ναι, και τα βασικά και όσα προέρχονται
απ’ τις επιμειξίες τους, εννοώ τα συμπληρωματικά.
Και για να ολοκληρώσω:
«δέντρα, χωράφια,
λαχανόκηποι κι από το φράχτη μέσα, Ελένη, φώναξα», γράφει ο Σινόπουλος με
συγκαλυμμένο σπαραγμό στον Νεκρόδειπνο.
Για εμένα τουλάχιστον, αυτή η Ελένη αναγεννιέται στην παρουσία και τη
δημιουργία της Ειρήνης. Όπως η Ελένη, ένα άλλο μυθολογικό αρχέτυπο, η Ειρήνη
ήταν και παραμένει ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα και ένα άλυτο μυστήριο. Θέλει
θάρρος, επιμονή και υπομονή η λύση και η αποκρυπτογράφηση.
«Αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στην Άπω
Ανατολή, μπορεί να προκληθεί καταιγίδα στη Νέα Υόρκη», αναφέρει το ευρέως
γνωστό παράδειγμα, για να δείξει τι εννοεί η θεωρία τού Χάους: «Το φαινόμενο
τής πεταλούδας», όταν μιλάει για το φαινόμενο τής
ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες, ήτοι για το ότι μια
απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων (που είναι αδύνατο να προβλεφτεί
από τον άνθρωπο) μπορεί να οδηγήσει, με την πάροδο τού χρόνου, σε μια κατάσταση
ενός συστήματος τελείως διαφορετική από εκείνη στην οποία θα βρισκόταν αν δεν
είχε συμβεί η εν λόγω μεταβολή.
Κάπως έτσι, γιατί είμαι
αρνητικός στις θεωρίας συνωμοσίας που τρέφονται από την ταχύτητα τού διαδικτύου
και την αφέλεια αυτών που τις λατρεύουν, μια, απ’ ό,τι φαίνεται, μη τήρηση τής απαγόρευσης
κατανάλωσης συγκεκριμένων τροφών στην κεντρική Κίνα, και της εγκληματικά
λανθασμένης αρχικής αντιμετώπισης τής κατάστασης από την κυβέρνηση τής Κίνας, οδήγησε
σε μια πανδημία, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η οποία μας φόρτωσε έναν
ακόμη κορονοϊό, υπεύθυνο πρόκλησης θανατηφόρων πνευμονιών, που και όταν
υποχωρήσει, μετά από αυτή την πρώτη του επαφή με τον άνθρωπο, θα είναι πάντα
εδώ (όπως ο Η1Ν1 κ.λπ.).
Ζούμε μια κατάσταση που δεν
είχαμε ποτέ μας γνωρίσει – αμφιβάλω αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος σήμερα
στον πλανήτη που να θυμάται τα όσα είχανε γίνει το 1918-1919 με την ισπανική
γρίπη, που άφησε πίσω της τουλάχιστον 50 εκ. νεκρούς σε όλο τον κόσμο. Μια
κατάσταση που επιβάλει περιοριστικά μέτρα, τα οποία όμως ξαφνικά αποκαλύπτουνε
την πραγματική γύμνια της παγκοσμιοποίησης: της μίας οικονομίας, βασισμένης
στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Το κράτος ψάχνουν όλοι και τα εθνικά συστήματα
υγείας. Το κλείσιμο των συνόρων και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κάλυψη των
αναγκών με ιδίους πόρους. Τον περιορισμό των ελέγχων στις εθνικές οικονομίες
από τις διεθνείς κεντρικές τράπεζες και οργανισμούς. Είναι εν προκειμένω
εντυπωσιακό το πώς με μια απόφασή τους, με συνοπτικές διαδικασίες, στην Ε.Ε.,
αποφάσισαν την ενεργοποίηση τής ρήτρας αναστολής τής δημοσιονομικής πειθαρχίας
μπρος σε αυτό την απρόβλεπτη πρωτοφανή κατάσταση.
Αυτό που ζούμε είναι η θεωρία
τού Χάους στην πράξη. Μόνο που η θεωρία τού Χάους προβλέπει ότι το Χάος είναι
και μια μεταβατική κατάσταση από μια Τάξη που πέθανε προς μια νέα Τάξη. Και
αυτή η Τάξη που πέθανε είναι η παγκοσμιοποίηση και η κατάσταση γύρω μας το
σαπισμένο πτώμα της. Και αυτή η Τάξη που έρχεται δεν θα είναι ο
παγκοσμιοποιημένος κόσμος που ζούμε εδώ και 30-35 περίπου χρόνια. Θα είναι ένας
κόσμος με το κράτος να έχει μεν περισσότερη δύναμη αλλά και τελείως διαφορετικό
από αυτό που γνωρίζαμε πριν το 1990, γιατί κι εκείνο πέθανε.
Ευελπιστώντας ότι αυτό θα
περάσει με τις λιγότερες δυνατόν ανθρώπινες απώλειες, θα πρέπει να σχεδιάσουμε εκ
νέου τον κόσμο και τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και αυτών με τους παγκόσμιας
ισχύος χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, με ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ τις ΑΝΑΓΚΕΣ τού ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Τις
πραγματικές όμως, και όχι τις ψεύτικες που οδηγούνε αναπόφευκτα σε μια
ολοκληρωτική καταστροφή τού πολιτισμού μέσω μιας με αίτιο τον άνθρωπο μαζικής εξαφάνισης.
AΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ Ι.Ε.Κ.
Θέματα Εξετάσεων Πιστοποίησης Επαγγελματικής Κατάρτισης για Αποφοίτους Δημοσίων και Ιδιωτικών ΙΕΚΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΆΤΩΝ ΤΟ Υ ΕΟΠΠΕΠ Κυκλοφορούν σε όλα τα βιβλιοπωλεία!!και ON LINEκαθώς και τηλεφωνικά στο 210 612 70 74 / αντικαταβολήΔΩΡΕΑΝ έξοδα αποστολής και αντικαταβολής σε όλη την επικράτεια (ανεξάρτητα από το ποσό παραγγελίας)κυκλοφορούν τα βιβλία (εκδόθηκαν όλα το 2020)
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Απ’ την Ιδέα στη Γραφή / Εισηγήτρια: Τζένη Θεοφανοπούλου Οι εκδόσεις 24γράμματα εγκαινιάζουν από το 2020 σεμινάρια για ενηλίκους με στόχο την ενίσχυση της αυτομόρφωσης και την ανάπτυξη δεξιοτήτων.
Ξεκινάμε τον Φεβρουάριο με το σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής Απ’ την
Ιδέα στη Γραφή, το οποίο απευθύνεται σε ενήλικες επίδοξους, νέους ή
πρωτόπειρους συγγραφείς, επιδιώκοντας την εισαγωγή στη μελέτη της
λογοτεχνίας και την είσοδο στο χώρο της γραφής. Μέσα από αναγνώσεις
λογοτεχνικών κειμένων και πρακτικών ασκήσεων θα προσπαθήσουμε να
ανακαλύψουμε βασικά αφηγηματολογικά στοιχεία (αφηγητής, χαρακτήρες,
χρόνος, σκηνικό, τεχνικές), και να διερευνήσουμε τη σχέση βιώματος,
πραγματικότητας, επικοινωνίας της λογοτεχνίας με τις άλλες μορφές
τέχνης, επιχειρώντας να το μετατρέψουμε το χαώδες αυτό υλικό σε δομημένο
λογοτεχνικό λόγο με περιεχόμενο και νόημα. Θα ασχοληθούμε με τη
μικρή αφήγηση, εστιάζοντας στην «πράξη» της γραφής, καθώς το σεμινάριο
είναι κυρίως πρακτικό. Η μικρή αφήγηση μπορεί να είναι μερικές λέξεις,
μία παράγραφος ή λίγες σελίδες, η οποία κινείται γρήγορα, προσθέτοντας
κάθε φορά μια μικρή πετρούλα στο οικοδόμημα που θέλει κάποιος να χτίσει.
Η εξάσκηση στη μικρή αφήγηση εξοικειώνει με τη διαδικασία της γραφής,
βοηθά στην επίλυση τεχνικών προβλημάτων, μπορεί να ολοκληρωθεί γρήγορα
βοηθώντας στην κατάκτηση ενός «καλού» χρόνου γραφής και, πάνω απ’ όλα,
προσφέρει την ικανοποίηση ολοκλήρωσης ενός έργου.
• Μετά το τέλος του σεμιναρίου παρέχεται βεβαίωση παρακολούθησης σε
όσους ολοκλήρωσαν το σεμινάριο και εκπόνησαν το 70% των πρακτικών
ασκήσεων.
• Οι απόφοιτοι του σεμιναρίου θα συμμετέχουν σε ετήσια
ανθολογία των εκδόσεων 24γράμματα χωρίς οικονομική επιβάρυνση των
συγγραφέων (πανελλήνια εμπορική διακίνηση). Οι εκδόσεις 24γράμματα θα
υποστηρίξουν οποιαδήποτε μελλοντική εκδοτική προσπάθεια των
συμμετεχόντων στα σεμινάρια.
Κόστος: 240 ευρώ. Άνεργοι-Φοιτητές: 200 ευρώ. Τρόποι πληρωμής:
• Καταβολή του ποσού εφάπαξ στα 24γράμματα ή κατάθεση σε τραπεζικό
λογαριασμό (όπου να αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του συμμετέχοντα) με
έκπτωση 10% πριν την έναρξη (έως 5 Φεβρουαρίου). • Σε δύο ισόποσες
δόσεις, στα 24γράμματα ή κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό (όπου να
αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του συμμετέχοντα) (1η δόση με την έναρξη,
2η δόση έως τις 18 Μαρτίου). • Με πιστωτική κάρτα
Από την αρχή θα ξεκαθαρίσω ότι θέσεις, που έχουν διατυπωθεί και από κορυφαίους ποιητές ή ποιήτριες, περί του ποιητή/ποιήτριας μεσάζοντα που επιλέχθηκε από το ποίημα για να βγει, ήτοι λανθάνοντες δυισμοί, με αφήνουν παγερά αδιάφορο έως πλήρως ενάντιο. Αν ανοίξεις το δρόμο τού δυισμού στην ποιητική δημιουργία, ξεκλειδώνεις μεταξύ άλλων και όλες τις πόρτες τού ρατσισμού και απαγορεύσεις, ανεπίτρεπτες για τη λογοτεχνία, στο όνομα (ανύπαρκτων) υπεργώ . Το ποίημα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τη σε γραφή αποτυπωμένη ΕΜΠΕΙΡΙΑ τού / τής δημιουργού, ο / η οποίος / α επιπλέον καλλιέργησε την έμφυτη ικανότητά του (στη γραφή) παρατηρώντας τον κόσμο αλλά και μελετώντας ποίηση άλλων δημιουργών. Η μελέτη ποιητών / τριών είναι απαραίτητη γιατί παρθενογένεση δεν υπάρχει.
Ένα ποίημα, κατ’ ελάχιστον,
πρέπει να μεταφέρει μια εικόνα στον αναγνώστη / στρια και να του / της προκαλεί
κάποιο συναίσθημα.
Αν επιπλέον αφήνει χώρο, ως αν
ασυμπλήρωτο puzzle, στον
αναγνώστη / στρια να το συμπληρώσει με βάση τη δική του/ της εμπειρία, να τον /
την κάνει συνδημιουργό, τότε το ποίημα είναι ένα πολύ ωραίο ποίημα.
Αν τέλος γκρεμίζει τείχη,
αφήνοντας ακαθοδήγητο τον /την αναγνώστη / αναγνώστρια να περιπλανηθεί έξω από
το καταπιεστικό κατεστημένο, τότε το ποίημα είναι ένα αριστούργημα.
Με βάση αυτά, προσπαθώ να
καταλάβω γιατί μια ποιήτρια όταν γράφει για γυναικεία θέματα ρίχνει το επίπεδο.
Ποιοι είναι αυτοί και με πια εξουσία αποφαίνονται ότι κάποια θέματα, που
σχετίζονται με την ΕΜΠΕΙΡΙΑ δημιουργών, δεν αφορούνε την ποίηση.
Ποιος νομοθέτησε ότι ένα
ποίημα, όταν το διαβάζω, δεν θα πρέπει να καταλαβαίνω αν το έγραψε γυναίκα ή
άντρας; Τι είναι το ποίημα; Άφυλος θεός;
Όταν ο Νίκος Παπάζογλου έγραφε
ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια, τον «Αύγουστο», έπεφτε στο επίπεδο τής
αντρικής ποίησης;
Όπως υπάρχουν αριστουργηματικά
ποιήματα που στην πρώτη ανάγνωση δεν θα μπορείς να αποφανθείς αν είναι άντρας ή
γυναίκα ο / η δημιουργός, ομοίως ακριβώς υπάρχουν αριστουργηματικά ποιήματα που
θα συμβαίνει να προκύπτει άμεσα το φύλο του / της δημιουργού γιατί το
αριστούργημα δεν είναι παρά αυτό που γκρεμίζει τείχη, μέσα σου ή έξω σου, χωρίς
να φτιάχνει άλλα.
ΥΓ. Οφείλω να αναφέρω ότι οι
παραπάνω πολύ περιληπτικά γραμμένες σκέψεις έτρεχαν μέσα στο μυαλό μου, αλλά
διαβάζοντας την εργασία τής κας Ελισάβετ Αργυρίου, βοηθήθηκα στην τακτοποίησή τους.
Εννοείται για κάποιους πως το πέρασμα τού
κορονοϊού COVID-19 στον άνθρωπο, στην
κεντρική Κίνα, λόγω των διατροφικών συνηθειών πολλών κινέζων, και η ταχύτατη εξάπλωση του στον
παγκοσμιοποιημένο ανθρώπινο πολιτισμό δεν είναι κάτι τυχαίο ή λάθος στην αρχική
εκτίμηση τής κατάστασης, αλλά μια ακόμη συνωμοσία σκοτεινών κύκλων. Εννοείται
βέβαια πως, για κάθε λογικό άνθρωπο, θέμα συνωμοσίας δεν τίθεται, ούτε τώρα
ούτε παλαιότερα σε άλλες εμφανίσεις κορονοϊών ή του HIV. Αν τίθεται ένα θέμα,
είναι να προβληματιστούμε για το αν είμαστε το κυρίαρχο είδος και, αφού
συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε, να οργανώσουμε τη ζωή μας και τον πολιτισμό
μας με σεβασμό στο περιβάλλον και στις γνώσεις που έχουμε κατακτήσει, γιατί
αφενός ο πλανήτης μας, στα δισεκατομμύρια χρόνια
τής ύπαρξής του, σύμφωνα με τα γεωλογικά δεδομένα, ανά καιρούς, συνταράσσεται
από βίαιες μεταβολές στην ατμόσφαιρα (λόγω πτώσεων μεγάλων αστεροειδών ή
κομητών, εκρήξεις υπερηφαιστείων κ.α.), που με το πέρασμά τους αφήνουνε πίσω
τους κάποια λίγα εναπομείναντα άτομα, από τα ελάχιστα είδη που επέζησαν, να
συνεχίσουνε και να διαμορφώσουνε μια νέα βιοποικιλότητα,
αφετέρου, τα πραγματικά κυρίαρχα είδη, οι
μικροοργανισμοί – που μας σκοτώνουν αλλά που χωρίς αυτούς ούτε θα
εξελισσόμασταν ούτε θα μπορούσαμε να ζήσουμε – επίσης ανά καιρούς βρίσκουνε
τρόπο να εξαπλώνονται σε ένα ή περισσότερα πολυκύτταρα είδη και να τα απειλούνε
μέχρι και με εξαφάνιση.
Αυτό το οποίο συμβαίνει γύρω μας, σε ολόκληρη
την ανθρωπότητα, δεν είναι ούτε συνωμοσία ούτε κάτι που σχεδιάστηκε ούτε καν
κάτι πρωτόγνωρο. Απλά από την τελευταία πανδημία, του 1918-1919, πέρασε ένας
αιώνας και δεν υπάρχει μνήμη. Και όχι μόνο δεν υπάρχει μνήμη αλλά υπάρχει ένα
παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα που ευνοεί πλήρως την
ταχύτατη εξάπλωση του. Ένα σύστημα εστιασμένο στην ιδιωτική κερδοσκοπία, που εκ
των πραγμάτων του, οι δημόσιοι φορείς για την υγεία υποβαθμίζονται, ενώ οι
ιδιωτικοί είναι απλώς μαγαζιά, άσχετα με την αντιμετώπιση λοιμών. Και αυτή η αδυναμία,
ήτοι να ανταποκριθούν οι δημόσιοι φορείς υγείας στην πανδημία, σε αυτήν αλλά
και σε οποιαδήποτε αντίστοιχης έκτασης, είναι ξεκάθαρη και σε χώρες οικονομικά
πανίσχυρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, οι ΗΠΑ κ.α.
Στη χώρα μας τη στιγμή που γράφεται το παρόν, τα
πράγματα δείχνουνε να βρίσκονται υπό έλεγχο. Ούτε η εξάπλωση ούτε ο αριθμός των
ασθενών ούτε ο αριθμός των θυμάτων δείχνουνε πως τα πράγματα έχουνε ξεφύγει.
Απ’ ό,τι φαίνεται προς το παρόν τα μέτρα καλύπτουνε τα πολλά και σημαντικά
προβλήματα τού συστήματος δημόσιας υγείας αν και αυτές οι ελλείψεις επιβαρύνουνε
τους ανθρώπους που εργάζονται στην υγεία και οι οποίοι, σε τελική ανάλυση,
είναι εκεί για να παράσχουνε τις υπηρεσίες τους και όχι για να διακινδυνεύουνε
την υγεία ή τη ζωή τους. Τα καλύπτουν όμως ή μήπως η κρίση μάς περιμένει; Θα
δείξει, και μακάρι να μην μας περιμένει, αλλά, έτσι κι αλλιώς, εμείς οφείλουμε να επισημάνουμε μερικά προφανή
και παράξενα λάθη και άλλες πρακτικές που μας ενοχλούν.
Έχουμε μια κυβέρνηση που μες σε εννέα μόλις μήνες
αποδόμησε τα δυο σημαντικότερα θέματα, στα οποία επένδυσε για να ανέβει στην
εξουσία. Η τραγωδία στο Μάτι τελικά οφείλεται στην κλιματική αλλαγή και τα
ακραία μη προβλέψιμα φαινόμενα και η Συμφωνία των Πρεσπών δεν τηρείται απλά
γιατί είμαστε υποχρεωμένοι αλλά με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζουμε την βαθιά μας
ικανοποίηση: τώρα τα δικά μας αεροπλάνα πετάνε στον εναέριό τους χώρο και όχι
τα τούρκικα, τώρα η Βόρεια Μακεδονία δηλώνει ξεκάθαρα πως στέκεται δίπλα μας
στον Έβρο, τώρα είμαστε μαζί σε κοινό δρόμο στο ΝΑΤΟ.
Η ίδια αυτή κυβέρνηση μιλούσε για την ανάγκη περισσότερης
ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην υγεία αλλά τελικά σήμερα μόνο από τη δημόσια υγεία,
την παρατημένη στην τύχη της, ελπίζει να σταματήσει το κακό.
Πέρα όμως από τις πρακτικές που ακυρώνουνε θεμελιώδη
ιδεολογικές τους θέσεις, και πώς αλλιώς θα μπορούσανε να κάνουνε μπρος στην
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, υπάρχουνε κάποιες κινήσεις που προβληματίζουν:
1. Εφόσον έχουμε έκτακτη ανάγκη γιατί δόθηκαν 11
εκ. ευρώ στα ιδιωτικά κανάλια για την δημοσίευση των ενημερωτικών για τον
κορονοϊό μηνυμάτων; Ναι, αν το κράτος κάνει διαφήμιση προϊόντων να πληρώσει,
αλλά εδώ δεν έχουμε διαφήμιση. Ομοίως και γιατί, τα ιδιωτικά κανάλια, έπρεπε να
απαλλαχτούνε για φέτος από την καταβολή τελών αναφορικά με τη χρήση συχνοτήτων;
Προφανώς το «λάθος» της προηγούμενης κυβέρνησης να θελήσει να τελειώσει ένα
καθεστώς ανομίας δεκαετιών έγινε μάθημα. Ένα «λάθος» που στην προηγούμενη
κυβέρνηση στοίχισε πολύ ακριβά: Την ήττα στις περσινές εκλογές και την εξουσία.
2. Εφόσον ο κορονοϊός επιζεί μέχρι και δύο
βδομάδες στις επιφάνειες άρα και στα χαρτονομίσματα και τα κέρματα γιατί δεν
επιβλήθηκε απαγόρευση χρήσης τους και υποχρεωτική χρήση κάρτας στις συναλλαγές στα
μάρκετ, τους φούρνους, τα φαρμακεία, τα βενζινάδικα, τα delivery,
τα take away, τα περίπτερα και όπου
αλλού;
3. Εφόσον είναι κακό να σχηματίζονται ουρές στις
τράπεζες γιατί δεν φρόντισαν ώστε όλοι οι ηλικιωμένοι να εφοδιαστούνε με κάρτες
και επίσης να μην γίνονται αναλήψεις μέσ’ από τα γκισέ; Τους όποιους
ελάχιστους, που δεν έχουνε συγγενείς να τους εξυπηρετήσουν, θα μπορούσαν να
τους εξυπηρετήσουν υπάλληλοι των τραπεζών, που έτσι κι αλλιώς το κάνουν.
3. Γιατί έπρεπε να κλείσουνε τα καταστήματα
ένδυσης, τα κομμωτήρια κ.α. παρόμοιες επιχειρήσεις πώλησης αγαθών ή υπηρεσιών
αφού θα αρκούσε να απαγορευτεί η μετακίνηση για αγορές εκτός περιοχής μονίμου
κατοικίας και επιπλέον ο κόσμος να εισέρχεται σε αυτά ανάλογα με τα τετραγωνικά
τους και λαμβάνοντας υπόψη τα μέτρα προστασίας;
4. Γιατί θα έπρεπε να απαγορευτεί η μοναχική
πορεία και ιδίως σε κάποιο περιαστικό δάσος αφού μπορεί κάποιος, που ξέρει πώς
να κινηθεί από εμπειρία, να μεταβεί στα όρια κάποιου μικρού μονοπατιού ή
δασικού δρόμου και να επιστρέψει χωρίς να συναντήσει άνθρωπο;
5. Μέχρι πόσο οι συνέπειες από αυτά τα μέτρα
μπορούνε να γίνονται αποδεκτές; Πόσο κινδυνεύουμε οι συνέπειες – οικονομικές,
ψυχολογικές, ενδοοικογενειακής βίας, ευρύτερης σωματικής υγείας κ.α. – από τα
μέτρα να αποδειχθούνε πολλαπλάσιες από αυτές του κορονοϊού αν, με αυτά τα μέτρα
και όπως εξελίσσονται προς το αυστηρότερο, πάμε καλοκαίρι;
6. Σίγουρα δεν είναι συνωμοσία αλλά μήπως τελικά
αποδειχθεί μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ για το σύστημα να εδραιώσει μια γενικευμένη καταστολή;
Περιεχόμενα
Προλογικό σημείωμα 11
Μεταλλείο–Μεγαλείο. Μεταλλεία–Μεγαλεία. Συρραφή από τις πηγές. 13
Διατρέχοντας τον «Μεγάλο Δρόμο» του Θωμά Γκόρπα 23
Τα πεζά της Βικτώριας Θεοδώρου 29
Η διηγηματογραφία του Γεράσιμου Γρηγόρη 37
Σύνοψη μυθιστορημάτων Ιουλίας Ιατρίδη 57
Όψεις ενδοοικογενειακής βίας. Νύξεις μέσω της ποίησης του Νίκου Καρούζου 67
Σελιδοδείκτες στο περιοδικό Τομές, έτος 1978 73
Οι πλατωνικές αρετές της ψυχής και της πόλεως 83
Η έννοια της ευδαιμονίας στον Πλωτίνο 89
Ο χρόνος στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη 97
Φιλοσοφικός και επιστημονικός λόγος στην ύστερη Τουρκοκρατία 103
Περιστατικά τρέλας στον Κόντογλου 109
Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀσάλευτο θεμέλιο στὸν Κόντογλου 115
Ξεσπάσματα ήχων στη Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα 133
Βιβλιογραφία 137
Πρώτες δημοσιεύσεις 141
Αν και προσωπικά απέχω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (fb, Instagram, twitter κ.α.), όμως, από διάφορα κείμενα που ανά καιρούς έχουν πέσει στην αντίληψή μου, σε blog ή ενημερωτικές ιστοσελίδες, νομίζω ότι είναι εκεί, σε αυτά τα μέσα, που κάποιοι θα βγάλουνε τα πιο αρρωστημένα ένστικτα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Το ότι αυτά τα άτομα συνήθως (για να μην είμαστε απόλυτοι) σχετίζονται με το δεξιό (συντηρητικό γενικότερα) χώρο προς προβληματισμό.
Και βέβαια δεν είναι ότι θα τα βγάλουν αλλά θα
τα υπερασπιστούν, ως καλώς ειπωμένα, μέχρι τέλους!
Γενικότερα δεν αξίζει να ασχολείται κάποιος με
ό,τι αρρωστημένο κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και είναι πολλά, αλλά
με κάποια, τα οποία δεν πιάνουνε τον πάτο αλλά τον πάνε παρακάτω. Τότε, όσο και
να μη θέλεις, θα ασχοληθείς.
Αφορμή για το σημερινό έδωσε η ανάρτηση στο twitter,
της 23ης Σεπτέμβρη 2019 στις 9.38 μμ, του κ. Σεραφείμ Σίλα για την παρουσία τής
16χρονης Γκρέτα Τούνμπεργκ, η οποία να σημειώσουμε πάσχει από το σύνδρομο Asperger,
το οποίο συνάδει και με τον τρόπο έκφρασής της, στον ΟΗΕ, τη μέρα αυτή, και την
ομιλία της / προβληματισμό της για τις συνέπειες των ανθρώπινων δραστηριοτήτων
στο μέλλον τού πλανήτη.
Η δήλωση Σίλα – γιατί αυτή και μόνο αφορά το
παρόν, ακολούθησε ως απάντηση μιαν άλλη, απλά ανόητη, δήλωση χρήστη με το
ψευδώνυμο Georgy Zhykov, προφανώς μέλους
πολιτιστικών συλλόγων με έδρα το Κολωνάκι, «ψυχιάτρου» και «κριτικού θεάτρου» –
ήταν: «Δε θα ‘θελα να τη δω ούτε με μαγιό».
Ο κ. Σεραφείμ Σίλας, γεννημένος το 1968 και πατέρας
δυο παιδιών, όπως διαβάσαμε στο βιογραφικό του στο διαδίκτυο, βλέπει μια
16χρονη έφηβη, ένα παιδί (ίσως όχι παιδί με το γράμμα τού νόμου αλλά σωματικά
και ψυχικά παιδί) και αδιαφορώντας για το περιεχόμενο τού λόγου του, αυτό που
αισθάνεται να πει αυθόρμητα και λέει και γράφει και δεν κατεβάζει, μετά από μια
δεύτερη ανάγνωση, είναι πως δεν θα ήθελε να τη δει ούτε με μαγιό. Γιατί; Μήπως
τελικά τα 16χρονα παιδιά που βλέπουμε γύρω μας, ο κ. Σεραφείμ Σίλας τα θέλει
βουβά και άβουλα και το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να τα κατατάξει σε αυτά που
θα ήθελε να δει με μαγιό και σε αυτά που δε θα ήθελε να δει με μαγιό;
Ξέρετε κάτι χρήστη Georgy Zhykov, αν κάποιος
χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη, σίγουρα δεν είναι η Γκρέτα Τούνμπεργκ.
Περιδιάβαση στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, Κ. Κωστέας-Κ. Σίσσας. Διαγράμματα θεωρίας, Ασκήσεις
Κωνσταντίνος Κωστέας-Κωνσταντίνος Σίσσας, Περιδιάβαση στη Νεοελληνική Λογοτεχνία:Κλειδιά μια εμπεριστατωμένη μελέτη της
Εγχειρίδιο για μαθητές Λυκείου, το οποίο, κάλλιστα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από Φιλολόγους, φοιτητές Φιλοσοφικών Σχολών και λάτρεις της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας από τις απαρχές της, έως τις μέρες μας.
